ពីនេះ ពីនោះ
សិស្ស-និស្សិត៖ រិះគន់គ្រូមិនចេះ បង្រៀនមិនល្អ តែខ្លួនសូម្បីតែអានសៀវភៅក៏ខ្ជិល
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ សិស្ស-និស្សិតមួយចំនួន តែងតែពោលពាក្យរិះគន់គ្រូបង្រៀន ថាគ្មានសមត្ថភាពបង្រៀន, គ្រូមិនកើត, គ្រូចេះមិនដល់សិស្ស, គ្រូនោះវិធីសាស្ត្របង្រៀនមិនល្អ, គ្រូនោះបង្រៀនស្ដាប់មិនយល់, គ្រូនោះមិនដឹងបង្រៀនពីអី, គ្រូនោះពេលបង្រៀនធ្វើឲ្យងងុងតែគេង ជាដើម។ល។ ពាក្យទាំងនេះ ស្ដាប់ទៅហាក់មានន័យថា ការសិក្សារបស់សិស្សខ្សោយ សិស្សមិនចេះ សិស្សមិនយល់មេរៀន សិស្សគ្មានសមត្ថភាពជាដើម គឺជាកំហុសគ្រូបង្រៀនស្ទើរទាំងអស់។
ជាការពិតបន្ទាប់ពីប្រទេសចាប់ផ្ដើមមានសន្តិសុខសង្គមប្រសើរឡើង វិស័យអប់រំក៏ត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់សារជាថ្មី។ ប៉ុន្តែដោយហេតុតែសង្គមជាតិបាត់បង់មនុស្សចេះដឹងច្រើន ទើបរដ្ឋគ្មានមនុស្សគ្រប់គ្រាន់ យកមកធ្វើជាភ្នាក់ងារអប់រំមនុស្សនៅក្នុងសង្គម ដើម្បីបណ្ដុះអ្នកចេះដឹង សារជាថ្មីដើម្បីផលិតអ្នកមានសមត្ថភាព មកជួយកសាងជាតិឡើងវិញ។ ប្រការនេះ រដ្ឋបានចាប់ផ្ដើមអនុវត្តន៍គោលការណ៍ «អ្នកចេះច្រើនបង្រៀនអ្នកចេះតិច អ្នកចេះតិចបង្រៀនអ្នកមិនចេះសោះ» ដើម្បីធ្វើយ៉ាងជួយអប់រំមនុស្សឲ្យមានចំណេះដឹង ចេះអាន ចេះសរសេរ គិត វិភាគ ជាដើម។ គោលការណ៍នេះ ទោះបីមិនបានជោគជ័យខ្លាំង ប៉ុន្តែគឺជាចំណុចចាប់ផ្ដើមក្នុងការរៀបចំវិស័យអប់រំឡើងវិញដោយរដ្ឋបន្តអប់រំមនុស្ស ជាបន្តបន្ទាប់។ ក្នុងបរិបទនោះ អាចថា ភ្នាក់ងារអប់រំ ឬគ្រូបង្រៀន លោកមិនមានវិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រាន់ ឬចំណេះដឹងខ្ពស់អាចផ្ដល់ឲ្យសិស្សពិតមែន។
ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ទាំងចំណេះដឹង ទាំងវិធីសាស្ត្របង្រៀន គ្រូបង្រៀនមួយចំនួនធំ អាចមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដល់សិស្ស ស្រប់ពេលជាមួយការធ្វើកំណែទម្រង់គ្រូបង្រៀន កំណែទម្រង់សមត្ថភាពនាយកសាលា និងការពិចារណាទៅលើកម្មវិធីសិក្សា កម្មវត្ថុសិក្សា និងខ្លឹមមេរៀនជាដើម។ បញ្ហានេះគឺនាំឲ្យគ្រូបង្រៀនទាំងអស់ ត្រូវតែពង្រឹងសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនគ្រប់បែបយ៉ាង ទៅតាមជំនាញរបស់ខ្លួន និងពិនិត្យអង្គេតទៅលើការវិវឌ្ឍនសមត្ថភាពរបស់សិស្ស ដើម្បីរៀបចំខ្លួនគ្រប់គ្រាន់អាចក្លាយជាអ្នកអប់រំគេ។
តែទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី កន្លងទៅការរិះគន់ទៅលើសមត្ថភាពគ្រូ វិធីសាស្ត្របង្រៀន តែងតែត្រូវបានគេឮចេញពីមាត់សិស្ស-និស្សិតមួយចំនួន។ ការរិះគន់មិនមែនជាកំហុសនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហា គឺសិស្ស-និស្សិតមួយចំនួននោះ ខ្លាចតែពូកែតែរិះគន់ ប៉ុន្តែខ្លួនឯងមិនមែនជាសិស្ស-និស្សិតដែលពូកែរៀន និងប្រឹងរៀនជាដើម។ យ៉ាងណានោះ ចំពោះសិស្ស-និស្សិតមុនធ្វើការរិះគន់គ្រូ ត្រូវសួរខ្លួនឯងផងថា តើជារៀងរាល់ថ្ងៃខ្លួនបានអានសៀវភៅទេ? តើកាន់សៀវភៅអានបានប៉ុន្មានម៉ោង? ប្រឹងប្រែងរៀនកម្រិតណា? បានគិតពីមេរៀនកម្រិតណា? ព្យាយាមស្ដាប់គ្រូបង្រៀនបានប៉ុន្មាន? ដែលចូលរៀនដែរឬទេ? ប្រសិនបើកត្តាទាំងនេះសិស្ស-និស្សិតមិនបានធ្វើ ឬធ្វើដែរតែធ្វើទាំងមិនច្បាស់លាស់ តើសិស្ស-និស្សិតទាំងនោះគួរបន្តទង្វើរិះគន់គ្រូបន្តឬយ៉ាងណា?
ជារួមមក ការរិះគន់មិនមានអ្នកណាអាចមកកំណត់ទៅលើណាមួយ មិនឲ្យរិះគន់នោះទេ។ ចំណែកបញ្ហានេះ ចំពោះសិស្ស-និស្សិត ដែលចូលចិត្តរិះគន់គ្រូ ក៏មិនហាមឃាត់ដែរក្នុងករណីដែលគ្រូ មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងវិធីសាស្ត្របង្រៀនមិនអាចនាំឲ្យសិស្សឆាប់យល់ និងច្បាស់លាស់បាន។ ប៉ុន្តែស្របពេលជាមួយគ្នា សិស្ស-និស្សិតទាំងនោះក៏ត្រូវពិចារណាឡើងវិញពីខ្លួន ថាជាសិស្ស-និស្សិតប្រភេទណា?
«សសរទ្រូងជាតិ មិនត្រូវការឡើយអ្នកបន្តវេនដែលពូកែរិះគន់ ប៉ុន្តែមិនពូកែធ្វើ», «សង្គមត្រូវការសិស្ស-និស្សិតដែលមានឆន្ទៈច្បាស់លាស់ មានសមត្ថភាពពិត»៕
ជាការពិតបន្ទាប់ពីប្រទេសចាប់ផ្ដើមមានសន្តិសុខសង្គមប្រសើរឡើង វិស័យអប់រំក៏ត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់សារជាថ្មី។ ប៉ុន្តែដោយហេតុតែសង្គមជាតិបាត់បង់មនុស្សចេះដឹងច្រើន ទើបរដ្ឋគ្មានមនុស្សគ្រប់គ្រាន់ យកមកធ្វើជាភ្នាក់ងារអប់រំមនុស្សនៅក្នុងសង្គម ដើម្បីបណ្ដុះអ្នកចេះដឹង សារជាថ្មីដើម្បីផលិតអ្នកមានសមត្ថភាព មកជួយកសាងជាតិឡើងវិញ។ ប្រការនេះ រដ្ឋបានចាប់ផ្ដើមអនុវត្តន៍គោលការណ៍ «អ្នកចេះច្រើនបង្រៀនអ្នកចេះតិច អ្នកចេះតិចបង្រៀនអ្នកមិនចេះសោះ» ដើម្បីធ្វើយ៉ាងជួយអប់រំមនុស្សឲ្យមានចំណេះដឹង ចេះអាន ចេះសរសេរ គិត វិភាគ ជាដើម។ គោលការណ៍នេះ ទោះបីមិនបានជោគជ័យខ្លាំង ប៉ុន្តែគឺជាចំណុចចាប់ផ្ដើមក្នុងការរៀបចំវិស័យអប់រំឡើងវិញដោយរដ្ឋបន្តអប់រំមនុស្ស ជាបន្តបន្ទាប់។ ក្នុងបរិបទនោះ អាចថា ភ្នាក់ងារអប់រំ ឬគ្រូបង្រៀន លោកមិនមានវិធីសាស្ត្រគ្រប់គ្រាន់ ឬចំណេះដឹងខ្ពស់អាចផ្ដល់ឲ្យសិស្សពិតមែន។
ប៉ុន្តែរហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ទាំងចំណេះដឹង ទាំងវិធីសាស្ត្របង្រៀន គ្រូបង្រៀនមួយចំនួនធំ អាចមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដល់សិស្ស ស្រប់ពេលជាមួយការធ្វើកំណែទម្រង់គ្រូបង្រៀន កំណែទម្រង់សមត្ថភាពនាយកសាលា និងការពិចារណាទៅលើកម្មវិធីសិក្សា កម្មវត្ថុសិក្សា និងខ្លឹមមេរៀនជាដើម។ បញ្ហានេះគឺនាំឲ្យគ្រូបង្រៀនទាំងអស់ ត្រូវតែពង្រឹងសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនគ្រប់បែបយ៉ាង ទៅតាមជំនាញរបស់ខ្លួន និងពិនិត្យអង្គេតទៅលើការវិវឌ្ឍនសមត្ថភាពរបស់សិស្ស ដើម្បីរៀបចំខ្លួនគ្រប់គ្រាន់អាចក្លាយជាអ្នកអប់រំគេ។
តែទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី កន្លងទៅការរិះគន់ទៅលើសមត្ថភាពគ្រូ វិធីសាស្ត្របង្រៀន តែងតែត្រូវបានគេឮចេញពីមាត់សិស្ស-និស្សិតមួយចំនួន។ ការរិះគន់មិនមែនជាកំហុសនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលជាបញ្ហា គឺសិស្ស-និស្សិតមួយចំនួននោះ ខ្លាចតែពូកែតែរិះគន់ ប៉ុន្តែខ្លួនឯងមិនមែនជាសិស្ស-និស្សិតដែលពូកែរៀន និងប្រឹងរៀនជាដើម។ យ៉ាងណានោះ ចំពោះសិស្ស-និស្សិតមុនធ្វើការរិះគន់គ្រូ ត្រូវសួរខ្លួនឯងផងថា តើជារៀងរាល់ថ្ងៃខ្លួនបានអានសៀវភៅទេ? តើកាន់សៀវភៅអានបានប៉ុន្មានម៉ោង? ប្រឹងប្រែងរៀនកម្រិតណា? បានគិតពីមេរៀនកម្រិតណា? ព្យាយាមស្ដាប់គ្រូបង្រៀនបានប៉ុន្មាន? ដែលចូលរៀនដែរឬទេ? ប្រសិនបើកត្តាទាំងនេះសិស្ស-និស្សិតមិនបានធ្វើ ឬធ្វើដែរតែធ្វើទាំងមិនច្បាស់លាស់ តើសិស្ស-និស្សិតទាំងនោះគួរបន្តទង្វើរិះគន់គ្រូបន្តឬយ៉ាងណា?
ជារួមមក ការរិះគន់មិនមានអ្នកណាអាចមកកំណត់ទៅលើណាមួយ មិនឲ្យរិះគន់នោះទេ។ ចំណែកបញ្ហានេះ ចំពោះសិស្ស-និស្សិត ដែលចូលចិត្តរិះគន់គ្រូ ក៏មិនហាមឃាត់ដែរក្នុងករណីដែលគ្រូ មិនមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងវិធីសាស្ត្របង្រៀនមិនអាចនាំឲ្យសិស្សឆាប់យល់ និងច្បាស់លាស់បាន។ ប៉ុន្តែស្របពេលជាមួយគ្នា សិស្ស-និស្សិតទាំងនោះក៏ត្រូវពិចារណាឡើងវិញពីខ្លួន ថាជាសិស្ស-និស្សិតប្រភេទណា?
«សសរទ្រូងជាតិ មិនត្រូវការឡើយអ្នកបន្តវេនដែលពូកែរិះគន់ ប៉ុន្តែមិនពូកែធ្វើ», «សង្គមត្រូវការសិស្ស-និស្សិតដែលមានឆន្ទៈច្បាស់លាស់ មានសមត្ថភាពពិត»៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 5 ម៉ោង
