សុភាសិត១៥ឃ្លារបស់ព្រះពុទ្ធ បង្កប់អត្ថន័យជ្រាលជ្រៅ ដែលយើងនឹកស្មានមិនដល់

ពីនេះ ពីនោះ

សុភាសិត១៥ឃ្លារបស់ព្រះពុទ្ធ បង្កប់អត្ថន័យជ្រាលជ្រៅ ដែលយើងនឹកស្មានមិនដល់

09, Apr 2017 , 8:39 pm

រូបភាព

ដោយ: ថ្មីៗ

ភ្នំពេញ៖ ព្រះពុទ្ធ បានបន្សល់ទស្សនៈជាច្រើន ដើម្បីអប់រំមនុស្សនៅក្នុងសង្គម។ ទ្រឹស្តីរបស់ព្រះអង្គ ត្រូវបានមនុស្សទូទាំងពិភពលោក ចាត់ទុកថា មានភាពវិទ្យាសាស្ត្រ ពោល គឺមានភាពពិតច្រើនលើសលប់ ជាពិសេស ទ្រឹស្តីព្រះអង្គ បានចាក់ជ្រៅក្នុងគំនិតមនុស្ស និងធម្មជាតិ។ ព្រះអង្គ មានសុភាសិតជាច្រើន ប៉ុន្តែ យើងសូមដកស្រង់សុភាសិតសំខាន់មួយចំនួន ដើម្បីចុះផ្សាយចែកចាយដល់អ្នកអានសារព័ត៌មានថ្មីៗ។



១) បើសិនជាវាមិនស្របតាមហេតុផល និងសុភវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នក ចូរកុំជឿលើអ្វីដែលអ្នកបានអាន ឬដោយសារអ្នកដទៃពោល សូម្បីតែអ្វីដែលតថាគត បានពោលក៏ដោយ។
២) ការរស់នៅអស់កាលមួយរយឆ្នាំរបស់បុគ្គលល្ងង់ខ្លៅ ពុំគាប់ប្រសើរស្មើនិងការរស់នៅប្រកបដោយបញ្ញាឈ្លាសវៃ និងចេះគិតសូម្បីតែមួយថ្ងៃ។
៣) បុគ្គលមានសេចក្តីព្យាយាមខ្ជាប់ខ្ជួនរស់នៅមួយថ្ងៃ ប្រសើរជាងការរស់នៅមួយរយឆ្នាំរបស់បុគ្គលខ្ជិលច្រអូស ស្ពឹកស្រពន់ខ្ជះខ្ជាយ។
៤) វាចាមិនប្រកបដោយបទដែលមានប្រយោជន៍នោះ មួយពាន់ម៉ាត់ក៏មិនមែនជាវាចាប្រសើរឡើយ។ ឯវាចាដែលប្រកបដោយប្រយោជន៍ សូម្បីតែមួយម៉ាត់ដែលឲ្យបុគ្គលស្តាប់ហើយស្ងប់រំងាប់ចិត្តបាន បទនោះប្រសើរជាង។
៥) ចូរកុំអាល័យនិងប្រព្រឹត្តិការណ៍ពីអតីតកាល ចូរកុំស្រើបស្រាលអំពីអនាគត តែចូរផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើជីវិតបច្ចុប្បន្ន។
៦) ទោសអ្នកដទៃរមែងមើលឃើញដោយងាយ។ ឯទោសខ្លួនឯងរមែងមើលឃើញដោយកម្រដូចព្រានព្រៃបិទបាំងរាងកាយដោយគ្រឿងបំភាន់យ៉ាងនោះឯង។
៧) ភាពអផ្សុកបង្កើតឲ្យមានជនញៀនល្បែងច្រើនជាង មនុស្សកំណាញ់បង្កើតឲ្យមានជនប្រមឹកច្រើនជាង សេចក្តីស្រេកឃ្លាន នឹងអាចនាំឲ្យមានការធ្វើអត្តឃាតច្រើនដូចការខូចចិត្តអស់សង្ឃឹម។
៨) ពូកែព្រុសមិនមែនហៅថា ជាសុនខល្អទេ។ យ៉ាងណាមិញបុគ្គលម្នាក់ក៏មិនទាន់ជាបុគ្គលដ៏ប្រសើរដោយហេតុពូកែនិយាយយ៉ាងនោះដែរ។
៩) បុគ្គលល្ងង់ខ្លៅ ដែលដឹងថា ខ្លួនឯងល្ងង់ខ្លៅ អាចនឹងក្លាយជាបណ្ឌិតបានដោយសារ តែដឹងថា ខ្លួនល្ងង់ខ្លៅ។ ឯបុគ្គលណា ជាអ្នកល្ងង់ខ្លៅតែតាំងខ្លួនឯងថា ជាបណ្ឌិត បុគ្គលនោះ តថាគត(ព្រះ) ហៅថា ជាអ្នកល្ងង់ខ្លៅពិតប្រាកដ។
១០) សូម្បីក្អមទឹកគង់ពេញដោយដំណក់ទឹកដែលធ្លាក់ចុះ។ យ៉ាងណាមិញជនពាល ឬសាងបុណ្យក៏គង់ពេញដោយបាបកម្មឬបុណ្យដូច្នេះដែរ។(តក់ៗពេញបំពង់)។
១១) អ្វីៗទាំងអស់លេចឡើង និងរលាយបាត់ទៅវិញ(ធ្លាក់ទៅក្នុងហិនភាព ឬឡើងទៅកាន់ឧត្តមភាព) ដោយការយល់ព្រមគ្នារវាងហេតុ និងបច្ច័យ ដោយពុំមានអ្វីមួយកើតឡើងដោយឯកឯងទេ ពីព្រោះ អ្វីគ្រប់យ៉ាងតែងមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្វីមួយផ្សេងទៀត។
១២) បាបកម្ម(កំហុស)គ្រប់យ៉ាងកើតចេញពីចិត្ត។ ដូច្នេះរាល់បុគ្គលគប្បីហាមឃាត់ចិត្តឲ្យវៀរចាកអារម្មណ៍បាបកម្មផងទាំងពួង។ បើចិត្ត(អារម្មណ៍)អាចផ្លាស់ប្តូរបានរឿងអីមនុស្សនៅតែបន្តប្រព្រឹត្តកំហុស។
១៣) គំនិតទស្សនៈដែលត្រូវបានបង្កើត ហើយយកមកអនុវត្តន៍រមែងគាប់ប្រសើរជាងទស្សនៈដែលគ្រាន់តែជាទស្សនៈ(ជាទ្រឹស្តីនៅក្នុងសៀវភៅ ឬគំនិតនៅក្នុងចិត្ត)។
១៤) បុគ្គលមិនគប្បីសេពគប់និងបាបមិត្តឡើយ។ គួរសេពគប់និងកល្យាណមិត្តតែម្យ៉ាង ដ្បិតបាបមិត្តគួរជាទីភ័យខ្លាចជាងសត្វសាហាវទាំងពួង ព្រោះសត្វសាហាវបៀតបៀនត្រឹមរាងកាយប៉ុណ្ណោះ តែមិត្តចិត្តអាក្រក់មិនស្មោះត្រង់ទាំងឡាយរមែងញ៉ាំងចិត្តអ្នកឲ្យដល់ទុគតិ(ធ្វើឲ្យចិត្តរបួស,នាំចិត្តអ្នកឲ្យលុះក្នុងសេចក្តីអាក្រក់)។

១៥) មុនី(បណ្ឌិត)គប្បីយកប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃប្រៀបដូចជាភមរី(មេឃ្មុំ ឬកន្លង់) មិនធ្វើឲ្យអស់សម្រស់ និងពិដោរនៃបុផ្ផាជាតិ ដោយសារក្រេបជញ្ជក់យកតែរស់ គឺកេសរផ្កាហើយហោះហើរទៅយ៉ាងដូច្នោះឯង។ […]

ប្រភព៖ «ទស្សនវិជ្ជាពិភពលោក,ព្រះពុទ្ធសាសនា»រៀបរៀង និងនិពន្ធដោយ ខឿន សាឃាង