ជាតិ
បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍
និស្សិតកម្ពុជាមួយរូប រៀបរាប់ពីការតស៊ូទម្រាំបានចូលរៀននៅបណ្ឌិតសភាយោធាជើងទឹកអាមេរិក
×![]()
លោក ពេជ្រ ចន្ទ្រា បច្ចុប្បន្នជានិស្សិតយោធា ដែលកំពុងបន្តការសិក្សានៅបណ្ឌិតសភាយោធាជើងទឹកដ៏ល្បីមួយ (Naval Academy) នៅឯទីក្រុង អាណាប៉ូលី រដ្ឋម៉ារីលែន សហរដ្ឋអាមេរិក។ ស្ថិតក្នុងត្រកូលកសិករក្រីក្រមួយ ចន្ទ្រា បានប្រឹងប្រែងតស៊ូជម្នះឧបសគ្គជាច្រើន ទម្រាំអាចសម្រេចបានក្តីសុបិន បន្តការសិក្សាផ្នែកយោធានេះ។ មុនទទួលបានអាហារូបករណ៍នេះ ចន្ទ្រា ក៏ធ្លាប់សិក្សានៅឯសកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល និងសកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រកម្ពុជាផងដែរ។
ខាងក្រោមនេះ ជាបទសម្ភាសរវាងលោក សៅ ផលនិស្ស័យ និពន្ធនាយករងនៃសារព័ត៌មានថ្មីៗ ជាមួយលោក ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ លោកបានសិក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ នៅឯសកលវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល តែផ្ទុយទៅវិញ លោកបានផ្លាស់ប្តូរទៅបន្តការសិក្សាផ្នែកយោធា នៅឯសហរដ្ឋអាមេរិក។ តើមានមូលហេតុអ្វី ដែលបានជំរុញឲ្យលោកឈានទៅរកការផ្លាស់ប្តូរ ទៅសិក្សាផ្នែកយោធាដូច្នេះទៅវិញ?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ ការមកបន្តការសិក្សាក្នុងវិស័យយោធា គឺជាសុបិនដ៏ធំមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាចង់ចូលរួមបម្រើសង្គម និងប្រទេសជាតិរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ជឿជាក់ផងដែរថា វិស័យយោធាពិតជាមានតួនាទីសំខាន់ នៅក្នុងនយោបាយផងដែរ។ ជាទូទៅ វិស័យយោធាមិនត្រូវបានសង្គមមនុស្សទទួលយកក្នុងរូបភាពល្អប៉ុន្មាននោះទេ។ ហេតុដូចច្នេះហើយ ទើបខ្ញុំចង់ចូលរួមចំណែកក្នុងការលើកស្ទួយមុខមាត់របស់វិស័យនេះឡើងវិញ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ វាក៏អាចជាផ្នែកមួយនៃទំនៀមទម្លាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំផង។ នេះគឺដោយសារតែឪពុករបស់ខ្ញុំ គាត់ធ្លាប់បម្រើការក្នុងវិស័យយោធាជើងទឹក ហើយគាត់ប្រកាន់ខ្ជាប់ជានិច្ច នូវអ្វីដែលជាភាពត្រឹមត្រូវ។ ហេតុដូចច្នេះ ទើបខ្ញុំចង់នៅបន្តកេរតំណែលមួយនេះ តទៅទៀត។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ តើលោកបានត្រៀមលក្ខណៈ និងរៀបចំខ្លួនអ្វីខ្លះ មុននឹងទទួលបានឱកាសមួយនេះ?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ ដើម្បីទទួលបានអាហារូបករណ៍ សិក្សាទៅលើផ្នែកយោធាមួយនេះ មិនមានជារឿងងាយស្រួលប៉ុន្មាននោះទេ។ បេក្ខជននីមួយៗ ត្រូវទាមទារឲ្យធ្វើការប្រលងជាប់តេស្តមួយចំនួន ក្នុងនោះមានទាំងការធ្វើតេស្តផ្នែករាង្គកាយសម្បទា និងចំណេះដឹង។ ខ្ញុំត្រូវត្រៀមលក្ខណៈអស់ជាច្រើនឆ្នាំ មុនការចាប់យកអាហារូបករណ៍មួយនេះ ជាពិសេសជាមួយនឹងចំណេះដឹង និងសមត្ថភាពភាសាអង់គ្លេស។ ខ្ញុំកើតនៅក្នុងភូមិស្រុកដាច់ស្រយាលមួយ ហេតុដូចនេះខ្ញុំពុំបានមានឱកាស ក្នុងការចូលសិក្សានៅក្នុងសាលាអង់គ្លេសច្បាស់លាស់នោះទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត កាលនោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ក៏ពុំទាន់មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ក្នុងការបង់ថ្លៃសិក្សាលើការរៀនភាសាអង់គ្លេសដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវធ្វើស្វ័យសិក្សាដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំបានទៅខ្ចីសៀវភៅអង់គ្លេសពីបណ្ណាល័យ យកមករៀនសូត្រ ខ្ញុំបានធ្វើការអានអត្ថបទនៅតាមកាសែត ស្តាប់ការបញ្ចេញមតិ ឬកិច្ចសន្ទនា នៅតាមបណ្តាញសង្គមវីឌីអូ YouTube ដើម្បីត្រៀមក្នុងការប្រលងតេស្តភាសាអង់គ្លេស TOEFL ។ បន្ថែមពីនេះទៅទៀត បេក្ខជនដែលត្រៀមប្រលងយកអាហារូបករណ៍មួយនេះ ត្រូវមានចំណេះដឹងខ្ពស់លើមុខវិជ្ជាគណិតវិទ្យា នៅក្នុងការប្រលងតេស្ត SAT ឬ Scholastic Aptitude Test ។ ដោយសារតែមូលហេតុនេះហើយ ទើបខ្ញុំត្រូវសិក្សា និងធ្វើលំហាត់គណិតវិទ្យាដោយខ្លួនឯងយ៉ាងហោចណាស់ កន្លះម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃៗ។
ចំពោះកាយសម្បទាវិញ វាហាក់បីដូចជាមិនមែនជាបញ្ហាដ៏ធំ សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំនោះទេ ដោយសារតែជីវិតនៅឯស្រុកស្រែចម្ការ ទាមទារឲ្យខ្ញុំធ្វើការប្រើប្រាស់កម្លាំងច្រើន ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាពរស់នៅ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងនេះមែន ខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើលំហាត់ប្រាណ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ឲ្យបាន៥ថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្តាហ៍ដែរ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនក្នុងការប្រលងតេស្តផ្នែកសុខភាពរាង្គកាយ Candidate Fitness Assessment ឬ FCA នៅឯស្ថានទូតសហរដ្ឋអាមេរិកប្រចាំនៅកម្ពុជា។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ សព្វថ្ងៃនេះលោកកំពុងតែបន្តការសិក្សារបស់លោក នៅឯបណ្ឌិតសភាយោធាដែលពោរពេញទៅដោយកិត្យានុភាព ដែលមានទីតាំងនៅទីក្រុង អាណាប៉ូលីស រដ្ឋម៉ារីលែន នៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ មានមនុស្សជាច្រើនរូបស្រមៃចង់បានឱកាសដ៏ល្អនេះ។ តើលោកផ្ទាល់ខ្លួនមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេចដែរ ជាមួយរឿងមួយនេះ?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ វាគឺជាកិតិ្តយសដ៏មានតម្លៃមួយសម្រាប់រូបខ្ញុំ ក្នុងការចូលរួមសិក្សាជាមួយនឹងក្រុមបេក្ខជនចំនួន ២២នាក់ផ្សេងទៀត។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍រីករាយ ពេញចិត្តខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលស្ថាប័នសិក្សាមួយនេះ បានសម្រេចទទួលយកខ្ញុំ ពីព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំបានរំពឹងទុក អស់រយៈពេលជាងមួយទសវត្សរ៍មកនេះ បានក្លាយទៅជាការពិត។ វាពិតជាពោរពេញទៅដោយការប្រកួតប្រជែងច្រើនណាស់។ ក្នុងចំណោមបេក្ខជនដាក់ពាក្យ៣០០០នាក់ ជុំវិញពិភពលោក មានតែ១៤រូបប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានគេជ្រើសរើសមកបន្តការសិក្សា។ ស្ថាប័នសិក្សាមួយនេះ ឈានក្នុងលំដាប់លេខមួយមុនគេ នៅក្នុងស្ថាប័នសិក្សារដ្ឋ នៃសហរដ្ឋអាមេរិកនាឆ្នាំ២០២០នេះ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំ មិនមែនចង់សំដៅថាស្ថាប័នសិក្សាមួយនេះ ល្អជាងស្ថាប័នសិក្សាផ្សេងៗនោះទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់សំដៅថា វាមានលក្ខណៈប្លែកពីគេតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលមានលក្ខណៈប្លែកនោះគឺថា បណ្ឌិត្យសភាមួយនេះ មានបេសកកម្មក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលមនុស្ស ឲ្យបញ្ចប់ការសិក្សា និងក្លាយទៅជាអ្នកដឹកនាំ ពោរពេញទៅដោយកិត្តិយស រួមទាំងកម្មាភិបាលដែលផ្តល់តម្លៃខ្ពស់ ទៅកាន់កាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួន និងកិត្តិយសរបស់ប្រទេសជាតិទាំងមូល មិនថាស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈស្មុគស្មាញផ្នែកអារម្មណ៍ ឬផ្នែកកាយសម្បទាប៉ុនណានោះឡើយ។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ ចំពោះការចាប់យកអាហារូបករណ៍មួយនេះ តើមានចំណុចអ្វីខ្លះដែលជាភាពប្រឈមខ្លាំងសម្រាប់លោក?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ បើតាមទិដ្ឋភាពរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ការរៀបចំត្រៀមខ្លួន ដើម្បីចូលសិក្សានៅក្នុងស្ថាប័នយោធាមួយនេះ វាមានភាពលំបាកទៅហើយ។ ប៉ុន្តែការតាំងចិត្តតស៊ូសិក្សា ដើម្បីទទួលបានសញ្ញាប័ត្រពីបណ្ទិត្យសភាជើងទឹកនេះ ពិតជាមានភាពលំបាកជាងនោះទៅទៀត។ ជាពិសេសភាសាអង់គ្លេស ដែលវាជាភាសាទីពីររបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាអ្នកជាបេក្ខជន ដែលធ្វើដំណើរមកពីប្រទេសក្រៅក៏ពិតមែន តែអ្នកត្រូវទាមទារឲ្យមានកម្រិតអង់គ្លេសស្តង់ដា ដូចបេក្ខជនក្នុងស្រុកដែរ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំបានជួបប្រទះការលំបាកជាច្រើន ជាពិសេសក្នុងការយល់អំពីខ្សែចង្វាក់នៃបទបញ្ជាយោធា និងពាក្យពេចន៍បច្ចេកទេសយោធាដទៃៗទៀត។ នេះគឺជាបញ្ហាប្រឈមមួយចំនួន ដែលខ្ញុំត្រូវតែជួបប្រទះ ប៉ុន្តែបណ្ឌិតសភាយោធានេះ បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យដឹងថា ការប្រឈម គឺជាឱកាសសម្រាប់ការងើបឈរឡើងវិញ ដោយសារមានពាក្យមួយឃ្លា និយាយថា«កុំបោះបង់កប៉ាល់ របស់យើងចោល»។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ ចុះចំពោះបេក្ខជនជំនាន់ក្រោយ ដែលមានគោលបំណងចង់ចូលសិក្សាផ្នែកនេះ តើពួកគេគួរ ត្រៀមលក្ខណៈសម្បត្តិអ្វីខ្លះជាមុនសិន?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ ដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំ គឺឲ្យអ្នកដែលមានគោលបំណង ក្នុងការចុះឈ្មោះប្រលងយកអាហារូបករណ៍មួយនេះ ចូលទៅក្នុងគេហទំព័ររបស់ស្ថានទូតអាមេរិកផ្ទាល់តែម្តង សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមទៀត។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ លក្ខខណ្ខក្នុងការជ្រើសរើស តែងតែមានការផ្លាស់ប្តូរទោះបីជាការផ្លាស់ប្តូរនោះ មានលក្ខណៈតិចតួចក៏ដោយ។ បើតាមលក្ខណៈស្តង់ដារ បេក្ខជនដែលមានចំណាប់អារម្មណ៍ ត្រូវទាមទារឲ្យមានចំណុចគោលមួយចំនួនដូចជា៖ ការប្រើប្រាស់ភាសាអង់គ្លេសច្បាស់លាស់ មានប្រវត្តិល្អក្នុងការសិក្សា មានរាង្គកាយមាំមួន និងអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវ។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ តើលោកនឹងមានគម្រោងអ្វី ក្នុងការជួយលើកស្ទួយការអភិវឌ្ឍប្រទេសកម្ពុជា នៅពេលដែលលោកធ្វើដំណើរត្រឡប់មកជាតិមាតុភូមិវិញ?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ ខ្ញុំមានជំនឿថា នៅមានយុវជនជាច្រើនទៀត ដែលមានសមត្ថភាពខ្ពស់ក្នុងការជួយលើកស្ទួយវាសនានៃប្រទេសកម្ពុជា។ ខ្ញុំខ្លួនឯងផ្ទាល់ មិនមែនជាយុវជនឈានមុខលើសគេនោះទេ។ ខ្ញុំក៏គ្រាន់តែជាពលរដ្ឋធម្មតាមួយរូប ដូចគេដូចឯងតែប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះមែនក្តីក៏ខ្ញុំ នឹងនៅតែបន្តចូលរួមសហការ ធ្វើការជាមួយក្រុមយុវជនទាំងនោះ ក្នុងការបម្រើប្រជារាស្ត្រ និងមាតុភូមិ។ ខ្ញុំបានឃើញភាពស្វាហាប់ និងគោលបំណងដ៏មោះមុតរបស់ពួកគេក្នុងការកសាងប្រទេសជាតិ ឲ្យបានល្អជាងមុនទៅទៀត។ ខ្ញុំកំពុងតែត្រៀមចិត្តត្រៀមកាយ ក្នុងការចូលរួមសហការជាមួយពួកគាត់ សម្រាប់ជោគវាសនានៃប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូល។
សៅ ផលនិស្ស័យ៖ តើលោកមានពាក្យពេចន៍អ្វី និយាយទៅកាន់យុវជនកម្ពុជាដែរឬទេ?
ពេជ្រ ចន្ទ្រា៖ បងប្អូនជនរួមជាតិទាំងឡាយ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាថា ខ្ញុំធ្លាប់ជាក្មេងម្នាក់ដែលកើតនៅក្នុងត្រកូលកសិករក្រីក្រតែប៉ុណ្ណោះ ដែលកាលពីពេលនោះ ខ្ញុំមានជីដូនម្នាក់មើលថែរក្សាបីបាច់ទំនុកបម្រុង។ បងប្អូនទាំងអស់គ្នាប្រហែលជាឆ្លាត មាំមួន ឬមានសមត្ថភាពផ្សេងៗខ្លាំងជាខ្ញុំផង។ ប៉ុន្តែសុបិនរបស់ខ្លួនខ្ញុំ បានក្លាយទៅជាការពិត គឺដោយសារតែខ្ញុំមានជំនឿជឿជាក់ខ្លាំង លើឃ្លាមួយដែលនិយាយថា«ផ្លូវទៅកាន់ភាពជោគជ័យ គ្មានឡើយដានជើងរបស់មនុស្សខ្ជិលទេ»។ ខ្ញុំយកការប្រឈមនានា ជាឱកាសសក្នុងការរៀនសូត្រ និងរីកធំធាត់បន្ត ហើយជាចុងក្រោយ«ខ្ញុំមិនបោះបង់កប៉ាល់ខ្ញុំចោលឡើយ»៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
