ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាល ចាំបាច់ត្រូវបញ្ជូនកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា ទៅសាលារៀន

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាល ចាំបាច់ត្រូវបញ្ជូនកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា ទៅសាលារៀន

30, Oct 2022 , 5:29 pm

រូបភាព

សកម្មភាពគ្រូបង្រៀនកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា និងអូទីសឹ្សម (រូបផ្ដល់ឱ្យ)

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ ហេតុអ្វីម្ដាយឪពុក ឬអាណាព្យាបាល ចាំបាច់ត្រូវបញ្ជូនកុមារមានពិការភាពសតិបញ្ញា ឱ្យចូលរៀននៅក្នុងសាលា? តើក្រោយពីកុមារខ្សោយសតិបញ្ញាបានចូលរៀន នឹងមានភាពល្អប្រសើរលើផ្នែកអ្វីខ្លះ ខុសប្លែកពីពេលដែលពួកគេមិនទាន់បានចូលសាលារៀន?

ការបញ្ជូនកុមារមានពិការភាពសតិបញ្ញា អូទីស្សឹម និងដោនស៊ីនដ្រូម ទៅរៀននៅក្នុងសាលា នឹងជួយឱ្យពួកគេចេះជួយខ្លួនឯង អាចរស់ក្នុងសង្គម និងអាចទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សទូទៅ ដូចមនុស្សធម្មតាដែរ។ ប៉ុន្តែបើអាណាព្យាបាលមិនបញ្ជូនកូន ឱ្យទៅរៀននៅក្នុងសាលាទេ ប្រៀបបាននឹងពួកគេធ្វើបាបខ្លួនឯង និងធ្វើបាបកូនពេញមួយជីវិតដែរ។

អាណាព្យាបាលមួយចំនួន ដែលមានកូនខ្សោយសតិបញ្ញា អូទីសឹ្សម ឬដោនស៊ីនដ្រូម នៅតែមានចេតនាលាក់បាំង ពីភាពមិនប្រក្រតីនៃបញ្ញារបស់កូន ហើយទុកពួកគេឱ្យនៅតែផ្ទះ ដោយមិនបញ្ជូនពួកគេទៅរៀននៅក្នុងសាលា។

សកម្មភាពគ្រូបង្រៀនសិស្សកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា និងអូទីសឹ្សម

សូមបញ្ជាក់ថា កុមារមានពិការភាពសតិបញ្ញា គឺជាកុមារមានអប្បបញ្ញា ពួកគេរៀនមិនសូវទាន់កុមារធម្មតា ឬឆាប់ភ្លេច។ រីឯកុមារដោនស៊ីនដ្រូម គឺជាកុមារដែលមានមុខស្រដៀងៗគ្នា ហើយពួកគេក៏ត្រូវបានរាប់បញ្ចូល ជាកុមារមានពិការភាពសតិបញ្ញាផងដែរ។ ចំណែកកុមារអូទីសឹ្សម ពួកគេមានបញ្ហាធំៗ៣ គឺមានវិបត្តិអាកប្បកិរិយា មានបញ្ហាក្នុងការទំនាក់ទំនង និងមានបញ្ហាក្នុងការចូលរួមក្នុងសង្គម ដោយពួកគេចូលចិត្តលេងតែម្នាក់ឯង ហើយពួកគេខ្លះមិនមានភាសាតែម្ដង។ ប៉ុន្តែកុមារអូទីសឹ្សម មិនរាប់បញ្ចូល ក្នុងកុមារដែលមានពិការភាពផ្នែកសតិបញ្ញាឡើយ។

លោក វង្ស វុទ្ធី ប្រធានកម្មវិធីរបស់អង្គការសាលារៀនទន្សាយ បានប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗថា កុមារមានពិការភាពសតិបញ្ញា ដោនស៊ីនដ្រូម និងកុមារអូទីសឹ្សមមួយចំនួន ពិបាកក្នុងការផ្លាស់ទី ពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ដោយសារតែពួកគេខ្សោយសាច់ដុំ ហើយក៏អាចមកពីខួរក្បាលរបស់ពួកគេមិនអាចបញ្ជា ឬគ្រប់គ្រងចលនាទាំងអស់នោះបាន។

លោក វង្ស វុទ្ធី ប្រធានកម្មវិធីរបស់អង្គការសាលារៀនទន្សាយ

លោកថា នៅពេលដែលកុមារមានពិការភាពបញ្ញា បានចូលរៀននៅក្នុងសាលា ពួកគេនឹងអាចអភិវឌ្ឍលើជំនាញសង្គម ចំណេះដឹងផ្នែកភាសា គណិតវិទ្យា លូតលាស់លើជំនាញផ្នែកចលនា និងជំនាញជួយខ្លួនឯងជាដើម។ លោក វុទ្ធី សង្កត់ធ្ងន់ថា កុមារទាំងនោះ អាចអភិវឌ្ឍន៍លើជំនាញទាំងនោះបាន ក៏ព្រោះមានគ្រូ និងមិត្តភក្ដិ ជួយពួកគេ។ ហើយនៅពេលដែលកុមារទាំងនោះ មានសមត្ថភាព ធ្វើការងារផ្សេងៗដោយខ្លួនឯង នោះម្ដាយឪពុករបស់ពួកគេ នឹងអាចមានពេលទៅធ្វើការងារផ្សេងៗ ដើម្បីរកចំណូល។

«នៅពេលដែលគាត់ជួបមិត្តភក្ដិ គាត់នឹងទទួលបានជំនាញទំនាក់ទំនង។ គ្រូនិងមិត្ត អាចជួយជំរុញឱ្យគាត់ធ្វើចលនាតូច និងចលនាធំបាន។ ជំនាញជួយខ្លួនឯង មានន័យថា គ្រូបានបណ្ដុះបណ្ដាលការស្លៀកពាក់ ការទៅបន្ទប់ទឹក ការទទួលទានអាហារ ការទៅទិញរបស់របរផ្សេងៗជាដើម បន្ថែមលើអ្វីដែលពួកគេបានរៀននៅផ្ទះ»។ នេះជាការបញ្ជាក់បន្ថែមរបស់លោក វុទ្ធី។

អ្នកនាង គ្រាក់ វណ្ណារ័ត្ន គឺជាគ្រូបង្រៀនកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា និងអូទីសឹ្សម នៅក្នុងអង្គការសាលារៀនទន្សាយ។ ឆ្លៀតពេលក្នុងម៉ោងសម្រាក អ្នកនាងបានលើកឡើងថា បច្ចុប្បន្នអាណាព្យាបាល ក៏ដូចជាម្ដាយឪពុករបស់កុមារមានពិការភាពបញ្ញា និងអូទីសឹ្សម មានការយល់ដឹងច្រើន ចំពោះការបញ្ជូនកូនរបស់ខ្លួន ឱ្យទៅរៀននៅក្នុងសាលា។

អ្នកនាង គ្រាក់ វណ្ណារ័ត្ន គ្រូបង្រៀនកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា និងអូទីសឹ្សម

តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅតែមានអាណាព្យាបាលមួយចំនួន នៅមិនទាន់យល់ និងចូលរួមសហការជាមួយគ្រូបង្រៀន ដើម្បីជួយឱ្យកុមារ ចេះជួយខ្លួនឯងដែរ។ អ្នកនាងថា ម្ដាយឪពុកមួយចំនួន នៅតែធ្វើតាមវិធីសាស្ត្ររបស់ខ្លួន ដោយសុខចិត្តធ្វើការងារគ្រប់យ៉ាងជំនួសកូន បើទោះបីជាគ្រូបានប្រាប់ពីផលលំបាក នៃការដែលមិនបង្រៀនកូន ឱ្យចេះជួយខ្លួនឯង ឬធ្វើការងារអ្វីមួយដោយខ្លួនឯងក្ដី។

បើតាមគ្រូបង្រៀនវ័យប្រមាណជាង២០ឆ្នាំរូបនេះ កុមារខ្លះត្រូវការពេលប្រមាណជា១០ឆ្នាំ ក្នុងការរៀននៅក្នុងសាលា ទើបពួកគេអាចជួយខ្លួនឯងបានខ្លះ។ ការជួយខ្លួនឯងនោះ សំដៅដល់ការចេះពាក់អាវ ស្លៀកខោ ទទួលទានអាហារ ចូលបន្ទប់ទឹក ឬបង្គន់ និងការធ្វើការងារស្រាលៗមួយចំនួនទៀត។ បន្ថែមលើការជួយខ្លួនឯង ក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំនេះកុមារទាំងនោះ ក៏អាចចេះសរសេរអក្សរបានខ្លះដែរ។

ចំណែកឯអ្នកស្រី ឆាយ កួយហន គឺជាម្ដាយរបស់កុមារាមួយរូប ដែលបានទៅរៀននៅក្នុងអង្គការសាលារៀនទន្សាយ។ មានកូន៣នាក់ អ្នកស្រី ហន មានកូនមានពិការភាពបញ្ញាតែមួយរូបប៉ុណ្ណោះ ត្រូវជាកូនទី២ហើយមានអាយុ១៥ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីថា កន្លងទៅគាត់ធ្លាប់យកកូនទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ប៉ុន្តែមិនបាលលទ្ធផលអ្វីឡើយ។ ក្រោយមកអ្នកស្រីយកកូនទៅរៀននៅសាលាធម្មតា។ មិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃផង គ្រូនៃសាលានោះ បដិសេធឈប់បង្រៀនកូនរបស់អ្នកស្រី ក្រោមហេតុផលថា កុមារនោះរពិសខុសពីក្មេងដទៃខ្លាំងពេក។ អ្នកស្រី ឆាយ កួយហន ថាមុនពេលចូលសាលារៀន កូនរបស់អ្នកស្រី ពិបាកគ្រប់គ្រងខ្លាំង។ ពិបាកគ្រប់គ្រង ដោយសារកូនមិនចេះស្ដាប់ភាសារបស់អ្នកស្រី។

អ្នកស្រី ឆាយ កួយហន ជាម្ដាយរបស់កុមារាដែលបានទៅរៀននៅក្នុងអង្គការសាលាទន្សាយ

រហូតដល់អាយុ១២ឆ្នាំ ទើបកូនរបស់អ្នកស្រី ហន បានចូលរៀននៅក្នុងអង្គការសាលារៀនទន្សាយ។ អ្នកស្រីប្រាប់ពីមូលហេតុដែលនាំកូនចូលរៀនយឺតខ្លាំង៖«ខ្ញុំទើបតែដឹងថាសាលារៀនទន្សាយ អាចបង្រៀនកូនរបស់ខ្ញុំបាន។ យកទៅសាលាធម្មតា គាត់(កូន)អត់ចង់ទៅរៀនទេ តែពេលមកសាលានេះ(សាលារៀនទន្សាយ) គាត់ចង់មករៀនណាស់។ កាលនៅអាយុតិចពិបាកខ្លាំង ព្រោះកូនមិនចេះនៅមួយកន្លែង។ កូនមិនដឹងថាយើងនិយាយអ្វី ដឹងតែពីយំពីស្រែក ខ្ញុំពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំស្មានតែកូនខ្ញុំគរ។ ពេលទៅពេទ្យគេថាកូនខ្ញុំមិនគរទេ ប្រហែលអាយុ៥ឆ្នាំអាចចេះនិយាយ។ ពេទ្យមិនឱ្យខ្ញុំវៃ ឬខឹងកូនទេ ឱ្យខ្ញុំមើលថែកូនឱ្យបានល្អ»។

អង្គុយលើកៅអីថ្ម ក្រោមដើមឈើធំបែកមែកសាខា ស្ថិតក្នុងសាលាបឋមសិក្សាទួលគោក អ្នកស្រី ហន រំលឹកថា កាលពីកូនរបស់អ្នកស្រីមានអាយុ៥ឆ្នាំ អ្នកស្រីអស់សង្ឃឹម ដោយគិតថាកូនប្រុសម្នាក់នោះ នឹងមិនអាចលូតលាស់ដូចកុមារទូទៅឡើយ។ ប៉ុន្តែក្រោយពីកុមារានោះ បានទៅរៀននៅអង្គការសាលារៀនទន្សាយ កូនរបស់អ្នកស្រី រៀនសឹងពូកែជាងសិស្សក្នុងបន្ទប់ ស្ដាប់បង្គាប់ ចេះជួយខ្លួនឯង និងដឹងកិច្ចការខុសត្រូវច្រើន លើសពីការរំពឹងទុករបស់អ្នកស្រី។

អ្នកស្រីពន្យល់៖«កាលកូនខ្ញុំនៅអាយុ៥ឆ្នាំខ្ញុំគិតថា កូនរបស់ខ្ញុំដូចបោះចោលអ៊ីចឹង។ ប៉ុន្តែពេលបានចូលសាលារៀន គាត់លូតលាស់បានល្អច្រើនណាស់។ បើទោះបីជាកូនខ្ញុំមិនលូតលាស់ល្អដូចកូនគេ ប៉ុន្តែបានកូនលូតលាស់ប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ទៅហើយ»។

ប្រធានកម្មវិធីរបស់អង្គការសាលារៀនទន្សាយ លោក វង្ស វុទ្ធី ថាដើមហេតុដែលនាំឱ្យកុមារមានបញ្ហាខ្សោយសតិបញ្ញា អាចបណ្ដាលមកពីការខ្វះអាហារូបត្ថម្ភពេលម្ដាយមានគ័ភ៌។ ម្ដាយឪពុកទទួលទានគ្រឿងស្រវឹង ជក់បារី ឬមានបញ្ហាផ្លូវចិត្តជាដើម។ ទារកខ្វះអាហារូបត្ថម្ភក្រោយសម្រាល ក៏អាចជាដើមហេតុដែលនាំឱ្យកុមារមានពិការភាពបញ្ញាដែរ។

អ្នកស្រី ឆាយ កួយហន នាំកូន ដើរចូលបន្ទប់រៀន

លោកថាបើអាណាព្យាបាល មិនរកសេវាប្រឹក្សាទេ នោះកុមារដែលមានបញ្ហាខ្សោយសតិបញ្ញា អូទីសឹ្សម និងដោនស៊ីនដ្រូម អាចកាន់តែដុនដាបពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ហើយលោកពន្យល់បន្ថែដូច្នេះ៖«កុមារទាំង៣ប្រភេទនេះ ត្រូវបានចាស់ពីមុនៗយល់ថាមិនអាចរៀនបានទេ ប៉ុន្តែពួកគេអាចរៀនបាន។ សូមនាំពួកគេទៅមណ្ឌលសុខភាព ឬទៅសាលារៀន ដើម្បីរកការគាំទ្រ»។

បង្រៀនសិស្សពីអាយុ៩ឆ្នាំដល់១៧ឆ្នាំ អ្នកគ្រូសម្បុរស វណ្ណារ័ត្ន ថាសិស្សទាំងនោះត្រូវប្រើវិធីសាស្ត្របង្រៀនផ្សេងៗគ្នាទាំងអស់។ អ្នកគ្រូថា កុមារខ្លះមិនផ្ចង់អារម្មណ៍ សូម្បីតែក្នុងការអង្គុយ។ ហើយកុមារខ្លះទៀត បើទោះបីជាបានចូលរៀនយូរឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនទាន់អាចផ្ចង់អារម្មណ៍រៀនដែរ។

ខណៈពេលដែលកុមារមានពិការភាពបញ្ញា ពិបាកបង្រៀនខ្លាំងលើសកុមារធម្មតា អាណាព្យាបាលមួយចំនួន ហាក់ដាក់ក្ដីរំពឹងខ្ពស់ ចំពោះអ្វីដែលកូនរបស់ពួកគេនឹងទទួលបានពីក្នុងសាលា ហើយអ្នកនាង វណ្ណារ័ត្ន បញ្ជាក់ដូច្នេះ៖«ធ្លាប់មានម្ដាយឪពុកនិយាយដែរ ថាបង្រៀនកូនគេមិនងាយចេះ។ មិនអាចបង្ខំឱ្យកូនចូលរៀនភ្លាមចេះភ្លែតទេ តែត្រូវការពេលសន្សឹមៗ។ ដើម្បីឱ្យកូនរៀនឆាប់ចេះ ទាល់តែអាណាព្យាបាលជួយកូននៅផ្ទះដែរ។ នៅសាលាគ្រូបង្រៀនឱ្យពួកគេរៀនធ្វើអ្វីមួយដោយខ្លួនឯង ដល់តែទៅផ្ទះម្ដាយឪពុកអត់ព្យាយាមឱ្យកូនធ្វើ នោះកូនមិនងាយចេះទេ»។

អង្គុយក្នុងបន្ទប់បង្រៀន អ្នកនាង វណ្ណារ័ត្ន ថាអាណាព្យាបាលមួយចំនួន ដែលតែងតែជួយធ្វើការងារកូនរបស់ខ្លួននោះ ក៏ព្រោះតែពួកគាត់គិតថាការជួយកូនបែបនេះ នឹងធ្វើឱ្យគាត់ចំណេញពេល។ អ្នកនាងសង្កត់ធ្ងន់ថា បើម្ដាយឪពុកនៅតែគិតបែបនោះទៀត នោះទោះកូនរបស់ពួកគេរៀនច្រើនឆ្នាំយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែរៀនមិនចេះ និងមិនអាចជួយខ្លួនឯងបានដែរ។

មានស្រុកកំណើតនៅខេត្តព្រៃវែង តែបច្ចុប្បន្នរស់នៅរាជធានី អ្នកម្ដាយសម្បុរស ឆាយ កួយហន ថាបើទោះបីជាកូនរបស់អ្នកស្រីរីកចម្រើនច្រើនហើយក៏ដោយ ក៏ពេលខ្លះសម្ដីរបស់អ្នកស្រី មិនមានឥទ្ធិពលលើកូនរបស់ខ្លួនឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើសម្ដីរបស់គ្រូ កូនរបស់អ្នកស្រីស្ដាប់ច្រើន និងតែងតែធ្វើតាមជានិច្ច។ អ្នកស្រីឧទាហរណ៍ដូចជាការធ្វើការងារសាលា(កិច្ចការផ្ទះ) កូនរបស់អ្នកស្រីតែងនិយាយថា អ្នកគ្រូឱ្យធ្វើលំហាត់ ឬអ្នកគ្រូឱ្យធ្វើការងារនេះ ឬការងារនោះដោយខ្លួនឯង ឬអ្នកគ្រូឱ្យកាត់ក្រចកឱ្យស្អាតជាដើម។

«ការងារខ្លះយើង(ខ្ញុំ)ប្រាប់ គាត់មិនធ្វើតាមទេ ប៉ុន្តែពេលមកសាលាគាត់ខ្លាចគ្រូ គាត់ធ្វើតាមគ្រូ។ ឧទាហរណ៍ដូចជាការកាត់ក្រចក ឬកាត់សក់ បើកាលមិនទាន់ចូលរៀនយើងកាត់មិនបានទេ លួងក៏មិនបាន គម្រាមក៏មិនបាន គាត់ដូចជាខ្លាចសំឡេងកាត់នោះតែម្ដង។ ប៉ុន្តែពេលបានមករៀន គាត់ឱ្យយើងកាត់។ គាត់និយាយថា អ្នកគ្រូឱ្យកាត់ក្រចក ឱ្យកាត់សក់ ឱ្យសម្អាតខ្លួន ដូច្នេះធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រួលច្រើន។ ខ្ញុំសប្បាយខិត្តខ្លាំង ព្រោះកូនដឹងច្រើន»។ នេះជាការបញ្ជាក់បន្ថែមរបស់អ្នកស្រី ឆាយ កួយហន។

ស្រពពេលគ្នានេះ ក្នុងនាមជាមាតាម្នាក់ អ្នកស្រី ឆាយ គួយហន ស្នើរអង្គការសាលារៀនទន្សាយ និងក្រសួងអប់រំ បង្កើតថ្នាក់បង្រៀនកុមារមានពិការភាពបញ្ញា ដល់កម្រិតខ្ពស់ ឬដល់កម្រិតឧត្តមសិក្សា ហើយកាន់តែល្អ គឺមានសាលាបណ្ដុះបណ្ដាលជំនាញវិជ្ជាជីវៈដល់ពួកគេ។ ស្នើសុំបែបនេះ ដោយសារអ្នកស្រីបានសង្កេតឃើញថា កូនរបស់ខ្លួនមានការព្យាយាមខ្លាំងក្នុងការសិក្សារៀនសូត្រ។ អ្នកស្រីក៏ជឿថា អាណាព្យាបាលដទៃទៀត ក៏ទំនងជាចង់បានបែបនេះដែរ។

យ៉ាងណាក៏ដោយ ស្ត្រីដែលមានស្វាមីជាជាងជួសជុលម៉ូតូរូបនេះ ផ្ដាំទៅអាណាព្យាបាលដែលមានកូនមានពិការភាពបញ្ញា ដូចជាខ្សោយសតិបញ្ញា អូទីសឹ្សម ឬដោនស៊ីនដ្រូមក្ដី សូមឱ្យប្រញាប់ស្វែងរកការប្រឹក្សា និងរកសាលាជំនាញ ដើម្បីបង្រៀនកូន។ អ្នកស្រីថា កុំឱ្យជ្រុលពេលដូចកូនអ្នកស្រី។

«ខ្ញុំស្ដាយក្រោយ ដោយសារខ្ញុំយូរក្របានយកកូនខ្ញុំមករៀនពេក ដោយសារបញ្ហាគ្រួសារ ហើយយើងអត់ដឹងផង។ ទម្រាំខ្ញុំដឹង កូនខ្ញុំអាយុច្រើន។ បើមានបងប្អូនណាមានកូនខ្សោយសតិបញ្ញា ឬអូទីសឹម សូមឱ្យប្រញាប់យកកូនមកចូលរៀន។ វាជាការជួយកូន ឱ្យលូតលាស់លឿន ជាងយើងអត់យកមកសាលា។ ម្ដាយឪពុកមិនគួរលាក់បាំង ពីភាពខ្សោយសតិបញ្ញារបស់កូនឡើយ ព្រោះវាមិនបានជួយអ្វីដល់កូនទេ មានតែធ្វើឱ្យយើងកាន់តែពិបាកថែមទៀត»។ នេះជាការដាស់តឿនរបស់ ស្ត្រីដែលជាអតីតកម្មករធ្វើការនៅឃ្លាំងនំ។

ជាមួយគ្នានេះលោក វង្ស វុទ្ធី ប្រធានកម្មវិធីរបស់អង្គការសាលារៀនទន្សាយ បានមើលឃើញថា កុមារ ខ្សោយសតិបញ្ញា ដោនស៊ីនដ្រូម និងអូទីសឹ្សម ដែលរស់នៅខេត្តឆ្ងាយៗ មិនទាន់ទទួលបានការអប់រំនៅឡើយ។ លោករំពឹងថា ពី៥ទៅ១០ឆ្នាំខាងមុខ កុមារទាំងអស់នោះ អាចចូលរៀនបានពេញលេញដូចកុមារធម្មតា តាមរយៈគម្រោងរបស់អង្គការសាលារៀនទន្សាយ ក៏ដូចជាអង្គការផ្សេងៗទៀត ដែលកំពុងផ្ដល់សេវាអប់រំដល់កុមារ ដែលមានតម្រូវការពិសេស។ កុមារដែលរៀនជាមួយអង្គការសាលារៀនទន្សាយ មាន៦កម្រិត មានន័យថាពីកម្រិតមត្តេយ្យដល់កម្រិតបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ។

អង្គការសាលារៀនទន្សាយ គឺជាអង្គការក្នុងស្រុកមួយ ដែលបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ នៅក្នុងមណ្ឌលសង្គ្រោះកុមារ កាលនោះគាំទ្រដោយក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា និងអង្គការដៃគូផ្សេងៗទៀត។ អង្គការសាលារៀនទន្សាយ បង្កើតឡើងដើម្បីផ្ដល់សេវាអប់រំដល់កុមារកំព្រា ដែលម្ដាយឪពុកបានស្លាប់ក្នុងសម័យប៉ុលពត។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺដើម្បីផ្ដល់ឱកាស ក៏ដូចជាលើកស្ទួយ និងផ្ដល់សិទ្ធិពេញលេញដល់កុមារ ដែលមានតម្រូវការពិសេស(កុមារមានពិការភាព) ដើម្បីឱ្យពួកគេទទួលបានការអប់រំដូចកុមារទូទៅដែរ។

ពីឆ្នាំ១៩៩៧ ដល់ឆ្នាំ២០២២ មានកុមារប្រមាណជាង១ពាន់នាក់ ដែលបានឆ្លងកាត់ប្រព័ន្ធនៃការចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងអង្គការសាលារៀនទន្សាយ។ ទោះជាយ៉ាងណា ក៏មានកុមារខ្លះមកចូលរៀនបាន៣ខែ ឬ៦ខែ ក៏ឈប់វិញ ក្រោមហេតុផលពួកគេដូរទៅរៀន នៅសាលាផ្សេងៗទៀត។

ជាក់ស្ដែងកុមារ ខ្សោយសតិបញ្ញា ដោនស៊ីនដ្រូម អូទីសឹ្សម គថ្លង ពិការភ្នែក និងកុមារពិបាកក្នុងការរៀនសូត្រ មានចំនួន៣៨៧នាក់ កំពុងទទួលបានសេវាអប់រំពីអង្គការសាលារៀនទន្សាយ ដោយមាននៅរាជធានីភ្នំពេញ ខេត្តកណ្ដាល កំពង់ស្ពឺ និងខេត្តសៀមរាប។ ដោយឡែកកុមារខ្សោយសតិបញ្ញា អូទីសឹ្សម និងដោនស៊ីនដ្រូម ក្នុងសាលាបឋមសិក្សាទួលគោក ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញមាន១៨០នាក់ ហើយកុមារជាង១០០នាក់ផ្សេងទៀត កំពុងរង់ចាំទទួលសេវាអប់រំ។ បច្ចុប្បន្នអង្គការសាលារៀនទន្សាយ មានទីតាំងស្ថិតក្នុងសាលាបឋមសិក្សាទួលគោក៕