ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ ធ្វើសង្គ្រាមត្រូវចេះប្រើល្បិច ធ្វើនយោបាយត្រូវចេះប្រើយុទ្ធសាស្ត្រ នេះគឺជាដំណើឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ ថ្វីដ្បិតថា វាអាចខុសទៅនឹងសីលធម៌ គុណធម៌ និងសច្ចភាព ប៉ុន្តែអ្នកដើរលើវិថីនេះត្រូវប្រើវា។ ចំណែកល្បិច«ផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាមដើម្បីបំបែកកម្លាំងសត្រូវ» ដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងខ្លួនគឺជាល្បិចដែលគេនិយមយកមកប្រើក្នុងការធ្វើសង្រ្គាមនិង នយោបាយ។
ការប្រយុទ្ធគ្នាបែបក្ដាប់ដៃនិងលាតដៃនេះ តើនរណាមានប្រៀបជាង? យុទ្ធវិធីនេះប្រសិនបើភាគីណាមួយមិនអាចធ្វើឲ្យគូប្រជែង ឬសត្រូវរបស់ខ្លួនលាតកណ្ដាប់ដៃចេញបានទេ ស្ថានការណ៍នឹងមិនមានការផ្លាស់ប្ដូរបានទេ គឺកណ្ដាប់ដៃទល់នឹងកណ្ដាប់ដៃ ឬជាការយកកម្លាំងខ្លាំងទល់នឹងកម្លាំងខ្លាំងនោះឯង។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើភាគីណាមួយអាចលាតកណ្ដាប់ដៃនោះបាន នោះវានិងបើកផ្លូវឲ្យអ្នកបំបែកកងទ័ពសត្រូវឲ្យបែកបានយ៉ាងងាយស្រួល។ បើអាចធ្វើកម្លាំងដៃគូប្រកួតប្រជែងបែកខ្ញែក នោះគឺជាដំណើមានប្រៀបលើគូប្រកួត។
ចំណែកអ្នកដែលស្ទាត់ជំនាញក្នុងការបំបែកកម្លាំងទ័ព ឬកម្លាំងសាមគ្គីរបស់សត្រូវ ឬគូប្រគួត ប្រៀបដូចជាការបំបែកលុយដុំឲ្យទៅជាលុយរាយដូច្នោះដែរ។ មានតែការបំបែកកម្លាំងសត្រូវទេ ទើបអាចធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានកម្លាំងរឹងមាំបាន។ ម្យ៉ាងទៀតមានតែការផ្លាស់ប្ដូរការមានប្រៀបរបស់សត្រូវ ឲ្យក្លាយទៅជាការចាញ់ប្រៀបប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរពីការចាញ់ប្រៀបរបស់យើង ទៅជាការមានប្រៀបវិញបាន។ ហេតុនេះហើយ ទើបនៅក្នុងការធ្វើសឹកសង្គ្រាមផ្សេងៗ អ្នកជំនាញខាងផ្នែកយោធា តែងតែនិយាយពីគោលការណ៍ ក្នុងការបំបែកកម្លាំងទ័ពរបស់សត្រូវ ដោយការប្រើយុទ្ធវិធី ឬបង្កើតស្ថានការណ៍ដើម្បីបោកបញ្ឆោតឲ្យពួកសត្រូវផ្លាស់ប្ដូរកម្លាំងទ័ព។ រីឯអ្នកយុទ្ធសាស្ត្រ នៅក្នុងនយោបាយ គេនិយាយពីយុទ្ធវិធី ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យកម្លាំងសាមគ្គីរបស់គូប្រកួតរបស់ខ្លួនអស់ជំនឿចិត្តលើគ្នា។
ជាក់ស្ដែងណាស់ ល្បិច«ផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាមដើម្បីបំបែកកម្លាំងសត្រូវ»គឺជាល្បិចមួយដែលគេនិយមយកមកប្រើប្រាស់ដើម្បីសម្រេចកិច្ចទាំងនេះ។ តែទោះជាយ៉ាងណាការប្រើប្រាស់ល្បិចរបៀបនេះវាមិនមែនសុទ្ធតែមានផលល្អសម្រាប់ជាតិនោះទេ ប្រសិនបើអ្នកដែលប្រើល្បិចទាំងនេះគឺជាបុគ្គលទុច្ចរិត ដែលមានទិសដៅបំផ្លាញជាតិ។ ប៉ុន្តែវានិងល្អប្រសិនបើមនុស្សល្អ ប្រើល្បិចបែបនេះ ដើម្បីយកឈ្នះមនុស្សអាក្រក់ ហើយយកជ័យជំនះរបស់ខ្លួនដើម្បីមានឱកាសកសាងសង្គម៕
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ៖ តម្រាពិជ័យសង្គ្រាមសាមកុក, ប្រាជ្ញ វិជ័យ
ការប្រយុទ្ធគ្នាបែបក្ដាប់ដៃនិងលាតដៃនេះ តើនរណាមានប្រៀបជាង? យុទ្ធវិធីនេះប្រសិនបើភាគីណាមួយមិនអាចធ្វើឲ្យគូប្រជែង ឬសត្រូវរបស់ខ្លួនលាតកណ្ដាប់ដៃចេញបានទេ ស្ថានការណ៍នឹងមិនមានការផ្លាស់ប្ដូរបានទេ គឺកណ្ដាប់ដៃទល់នឹងកណ្ដាប់ដៃ ឬជាការយកកម្លាំងខ្លាំងទល់នឹងកម្លាំងខ្លាំងនោះឯង។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើភាគីណាមួយអាចលាតកណ្ដាប់ដៃនោះបាន នោះវានិងបើកផ្លូវឲ្យអ្នកបំបែកកងទ័ពសត្រូវឲ្យបែកបានយ៉ាងងាយស្រួល។ បើអាចធ្វើកម្លាំងដៃគូប្រកួតប្រជែងបែកខ្ញែក នោះគឺជាដំណើមានប្រៀបលើគូប្រកួត។
ចំណែកអ្នកដែលស្ទាត់ជំនាញក្នុងការបំបែកកម្លាំងទ័ព ឬកម្លាំងសាមគ្គីរបស់សត្រូវ ឬគូប្រគួត ប្រៀបដូចជាការបំបែកលុយដុំឲ្យទៅជាលុយរាយដូច្នោះដែរ។ មានតែការបំបែកកម្លាំងសត្រូវទេ ទើបអាចធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមានកម្លាំងរឹងមាំបាន។ ម្យ៉ាងទៀតមានតែការផ្លាស់ប្ដូរការមានប្រៀបរបស់សត្រូវ ឲ្យក្លាយទៅជាការចាញ់ប្រៀបប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរពីការចាញ់ប្រៀបរបស់យើង ទៅជាការមានប្រៀបវិញបាន។ ហេតុនេះហើយ ទើបនៅក្នុងការធ្វើសឹកសង្គ្រាមផ្សេងៗ អ្នកជំនាញខាងផ្នែកយោធា តែងតែនិយាយពីគោលការណ៍ ក្នុងការបំបែកកម្លាំងទ័ពរបស់សត្រូវ ដោយការប្រើយុទ្ធវិធី ឬបង្កើតស្ថានការណ៍ដើម្បីបោកបញ្ឆោតឲ្យពួកសត្រូវផ្លាស់ប្ដូរកម្លាំងទ័ព។ រីឯអ្នកយុទ្ធសាស្ត្រ នៅក្នុងនយោបាយ គេនិយាយពីយុទ្ធវិធី ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យកម្លាំងសាមគ្គីរបស់គូប្រកួតរបស់ខ្លួនអស់ជំនឿចិត្តលើគ្នា។
ជាក់ស្ដែងណាស់ ល្បិច«ផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាមដើម្បីបំបែកកម្លាំងសត្រូវ»គឺជាល្បិចមួយដែលគេនិយមយកមកប្រើប្រាស់ដើម្បីសម្រេចកិច្ចទាំងនេះ។ តែទោះជាយ៉ាងណាការប្រើប្រាស់ល្បិចរបៀបនេះវាមិនមែនសុទ្ធតែមានផលល្អសម្រាប់ជាតិនោះទេ ប្រសិនបើអ្នកដែលប្រើល្បិចទាំងនេះគឺជាបុគ្គលទុច្ចរិត ដែលមានទិសដៅបំផ្លាញជាតិ។ ប៉ុន្តែវានិងល្អប្រសិនបើមនុស្សល្អ ប្រើល្បិចបែបនេះ ដើម្បីយកឈ្នះមនុស្សអាក្រក់ ហើយយកជ័យជំនះរបស់ខ្លួនដើម្បីមានឱកាសកសាងសង្គម៕
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ៖ តម្រាពិជ័យសង្គ្រាមសាមកុក, ប្រាជ្ញ វិជ័យ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
