«ចិត្ត» ឬ «ចិត្រ» មានន័យថា ធម្មជាតសម្រាប់សន្សំអារម្មណ៍, សម្រាប់គិត គឺវិញ្ញាណ

ចិត្តត្រង់, ចិត្តវៀច; ចិត្តល្អ, ចិត្តអាក្រក់ ។ល។ ចិត្ត ដែលគេវិចិត្តហើយ, ដែលគេធ្វើដោយផ្ចិតផ្ចង់រួចស្រេចហើយ។ 

 

ពាក្យនេះ ច្រើនប្រើជា គុណសព្ទ ជាង; ផ្សំជាមួយនឹងនាមសព្ទដទៃឲ្យជាបទសមាសបាន តាមគួរដល់ការប្រកប, ដូចជា ចិត្តកម្ម រូបភាព, រូបដែលគេគូរ, ដែលគេឆ្លាក់, គំនូរ, ចម្លាក់... ។ ចិត្តការ ឬ ចិត្រការ្យ ឬក៏ ចិត្រករ ជាងគំនូរ, ជាងលាបថ្នាំរំលេចព័ណ៌ ... (ស្ដ្រីជា ចិត្តការិកា) ។ ចិត្តវិជ្ជា ឬ ចិត្រវិទ្យា វិជ្ជា ឬ វិទ្យាខាងការវិចិត្រ ។ល។ល។

 

 

រីឯពាក្យ «ចិត» មានន័យថា កាត់ជាចំណិត។ ចិតបន្លែ ។ ចិតប្រួម  ចិតសម្រួលឲ្យរួមតូចខាងចុង។ ចិតប្រួមខ្មៅដៃ ។

 

ចិតសិប ដែលជា​បកតិសំខ្យា សំដៅលើ​ចំនួនដប់ ៧ ដង (៧០) ។ ខ្មែរសម័យបុរាណថា ដប់ប្រាំពីរដង ៕