ជាក់ស្តែង ស្រទាប់ជំនឿដែលចាស់ជាង គេនិយមហៅថាជំនឿជីវចល។ រីឯ ជំនឿអាប ជាទូទៅក្នុងជំនឿខ្មែរជាស្រី្តចាស់ អាចនិយាយបានថាជាពាក់កណ្តាលអមនុស្ស ព្រោះរាល់សកម្មភាពគឺមិនសូវចូលក្នុងចំណោមមនុស្សម្នាដទៃ។ ការហូបចុក ក៏ខុសពីមនុស្សធម្មតា ពោលពូជអម្បូរប្រភេទនេះច្រើនបរិភោគរបស់កង្វក់មិនល្អ។ ចំពោះ ចំណីដែលអាចត្រូវការ និងឆ្ងាញ់ គឺឈាមជ័រនៃស្រ្តីដែលឆ្លងទន្លេ។ ឈាមដែលហូរតាមរនាប ស្រកចុះមកក្រោមផ្ទះ គឺជាចំណីរបស់អាប។ ដូចេ្នះហើយទើបប្រជាជនខ្មែរនៅតាមជនបទខ្លះ មានទម្លាប់មួយ គឺ រាល់ពេលស្រ្តីឆ្លងទន្លេ តែងដាក់បន្លា នៅជុំវិញកន្លែងសម្រាល។

លោកបណ្ឌិតនរវិទ្យា ពន្យល់ដូច្នេះ៖ «ជំនឿអាបមិនមែនតែប្រទេសខ្មែរនោះឡើយ ប៉ុន្តែក៏មានប្រជាជននៅក្នុងតំបន់អាស៊ីដទៃដូចជា ប្រទេសថៃ ម៉ាឡេស៊ី ឡាវ និងប្រទេសហ្វីលីពីនជាដើម។ ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ជំនឿទាំងនេះគឺមានតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ បើទោះបច្ចុប្បន្ន ជំនឿថ្មីចូលមកកាន់តែច្រើន ប៉ុន្តែជំនឿដែលមានតាំងពីយូរលង់ក៏មិនបានបាត់បង់នោះដែរ។»

សូមបញ្ជាក់ថា ក្នុងវចនានុក្រម សម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានពន្យល់ថា «អាប» ជាឈ្មោះសិល្បវិទ្យាទុរាចារមួយយ៉ាងរបស់មនុស្សស្រីមានពិធីចងបិសាចឱ្យកាន់កាប់ សម្រាប់ប្រើធ្វើគេឱ្យឈឺចាប់ចុកសៀត។ គេច្រើននិយាយថា អាបប្រពៃណី ខ្មោចអាបដែលគេបោះបង់លែងថែរក្សាទៅហើយ។ ប្រសិនបើក្នុងគ្រួសារមានស្រ្តីជាប់ពាក់ព័ន្ធ នឹងអ្នកដែលចេះមន្តអាគមស្រ្តីពូជអាប គេតែងហៅថាស្រី្តដែលជាប់ពូជអាប ជាដើម៕