ជាតិ
×![]()
ដោយ: ប៉ូ សាគុន
ភ្នំពេញ៖ យុវជនមួយចំនួន ចង់ឱ្យមានវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលខ្លីនិងវែង ពាក់ព័ន្ធនឹងវិស័យភាពយន្ត ពិសេសផ្នែកនិពន្ធសេណារីយោភាពយន្ត និងការដឹកនាំរឿង ឱ្យបានច្រើននិងទូលំទូលាយ។ យុវជនទាំងនោះ បានលើកឡើងស្រដៀងគ្នាថា ពួកគេពិតជាចង់ប្រឡូកក្នុងវិស័យភាពយន្ត ប៉ុន្តែពិបាករកកន្លែងរៀន។
កាលពីពេលកន្លងទៅ មជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា បានអញ្ជើញកវីនិពន្ធ ប៉ុល ពិសី ដែលជាអ្នកនិពន្ធសេណារីយោភាពយន្តជើងចាស់ មកចែករំលែកបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួន ពាក់ព័ន្ធនឹងការនិពន្ធសាច់រឿងភាពយន្ត កំណាព្យ ចម្រៀង រឿងល្ខោនវិទ្យុ និងប្រលោមលោកជាដើម។ ប៉ុន្តែអ្នកចូលរួម ហាក់ចាប់អារម្មណ៍ច្រើន លើការនិពន្ធសាច់រឿង សម្រាប់ភាពយន្ត។
ស្ថិតក្នុងបន្ទប់បញ្ចាំងកុនជាន់ផ្ទាល់ដី នៃមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា ដែលមានទំហំអាចផ្ទុកមនុស្សបានប្រមាណ៣០នាក់ បទបង្ហាញក្រោមប្រធានបទ “បទពិសោធ និងគន្លឹះនៃការតែងនិពន្ធ” បានទាក់ទាញយុវជនភាគច្រើន។ ក្នុងស្ថានភាពបន្ទប់ពេញ សឹងតែខ្វះកន្លែងអង្គុយ អ្នកចូលរួមត្រូវអង្គុយឈ្មៀតគ្នា ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ និងលើកជាសំណួរសួរវាគ្មិនយ៉ាងផុលផុស។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
អង្គុយនៅកៅអីជួរមុខបង្អស់ យុវជន ពិសិដ្ឋ ម៉ារ៉ាតុង វ័យ២១ឆ្នាំ គឺជាអ្នកចូលរួមដែលសកម្មនឹងការបញ្ចេញមតិយោបល់ រួមទាំងការសួរសំណួរទៅវាគ្មិន។ យុវជនមកពីខេត្តកំពង់ធំរូបនេះ កំពុងសិក្សាជំនាញបច្ចេកទេសកាមេរ៉ា នៅក្នុងអង្គការដើម្បីភាពញញឹមនៃកុមារ ហៅកាត់ថា PSE។
ម៉ារ៉ាតុង លើកឡើងក្រោយការធ្វើបទបង្ហាញបានបញ្ចប់ ថាបទបង្ហាញនោះ ពិតជាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់យុវជនជំនាន់ក្រោយ ដូចជារូបលោក ដែលចង់ប្រឡូកក្នុងវិស័យភាពយន្ត។ បុរសសម្បុរស ពាក់អាវយឺតដៃខ្លី និងស្លៀកខោខូវប៊យពណ៌ខៀវរូបនេះ អះអាងថាខ្លួនយល់ច្រើន ពីការបង្កើតបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់តួអង្គ នៅក្នុងសាច់រឿង។
ម៉ារ៉ាតុង ដែលកំពុងសិក្សាឆ្នាំទី២ ថាខ្លួនពុំដែលដឹងច្បាស់ឡើយ ថាការកំណត់ឬបង្កើត បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់តួអង្គច្បាស់លាស់ មានសារសំខាន់ខ្លាំង ក្នុងការធ្វើឱ្យសាច់រឿងមួយ ចេញជារូបរាងនិងមានគុណភាព។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
បុរសសក់រួញកាត់ខ្លីរូបនេះពន្យល់៖«សរសេររឿងមួយត្រូវតែដឹង ពីចរិតរបស់តួអង្គឱ្យបានច្បាស់ ទើបមិនវង្វេងចរិតតួអង្គ។ មានន័យថាពេលដែលយើង ចាប់ផ្ដើមសរសេររឿងមួយ យើងចាប់ផ្ដើមពីការស្គាល់តួអង្គ។ ធ្វើបែបនេះទើបមិនធ្វើឱ្យយើងវង្វេងតួ និងសាច់រឿង។ ចំណុចនេះខ្ញុំមិនធ្លាប់ បានដឹងពីមុនឡើយ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជួបបញ្ហា សរសេររឿងយូរទៅ មិនដឹងថារឿងរបស់ខ្ញុំចេញទៅច្រកណា ព្រោះខ្ញុំមិនច្បាស់ចរិតតួ»។
ចំណែកយុវជន ហាន មេសា ដែលបានចូលស្ដាប់ការធ្វើបទបង្ហាញ “គន្លឹះនៃការតែងនិពន្ធ” ក៏ជាសិស្សផ្នែកបច្ចេកទេសកាមេរ៉ាដែរ។ មេសា ដែលមកពីខេត្តសៀមរាប មានក្ដីស្រមៃ ចង់ក្លាយជាអ្នកសម្ដែង ជាអ្នកដឹកនាំសម្ដែង និងជាអ្នកនិពន្ធសេណារីយោភាពយន្ត ទាំងដែលពីមុនគេមិនចូលចិត្តមើលកុន។ មេសា ដែលមានអាយុ២៣ឆ្នាំ ក៏មានបញ្ហាសរសេរសាច់រឿង រកទីបញ្ចប់មិនឃើញ ដោយសារវង្វេងតួអង្គដែរ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយបានស្ដាប់ការណែនាំរបស់វាគ្មិនរួច យុវជនរាងខ្ពស់ស្រឡះ សក់រួញកាត់ម៉ូតសំបុកមាន់រូបនេះ បានដឹងពីរបៀបសម្រួចចរិតតួអង្គ និងវិធីបញ្ចប់រឿងផងដែរ។
«ខ្ញុំពូកែភាសាខ្មែរ ហើយខ្ញុំចូលចិត្តនិពន្ធ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តមើលកុន មិនចូលចិត្តភាពងងឹត ហើយក៏មិនចូលចិត្តសំឡេងឮខ្លាំងដែរ។ ប៉ុន្តែមិនដឹងថាហេតុអ្វី ពេលនេះបែរជាមកស្រឡាញ់ ការនិពន្ធនិងការផលិតកុនទៅវិញ។ ខ្ញុំសរសេររឿងយូរទៅវង្វេងតួ គាំងសរសេរទៅមុខមិនរួច ហើយទម្ងន់រឿងស្រាលពេក»។ មេសា បន្ថែម។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
រីឯកញ្ញា ឆែ ច័ន្ទនិកា ក៏ចង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំរឿងភាពយន្តដែរ។ ឈរនៅជិតកន្លែងតាំងពិព័រណ៍រូបថត នៃមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណាជាន់ផ្ទាល់ដី នារីមកពីខេត្តកំពង់ធំរូបនេះ ថាខ្លួនរៀនបច្ចេកទេសកាមេរ៉ាបណ្ដើរ និងរៀនអនុវត្តន៍ការតែងនិពន្ធសេណារីយោបណ្ដើរ។ ទោះជាយ៉ាងណា ច័ន្ទនិកា ដែលមានសក់វែងស្លូតខ្មៅរលោង ថាការរៀនតែងនិពន្ធ ក្នុងសាលាជំនាញបញ្ចេកទេស ពុំគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាព ការសរសេរសេណារីយោកុនឡើយ។ ពុំអាចគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អភិវឌ្ឍសមត្ថភាព ព្រោះគ្រូបង្រៀនជំនាញបញ្ចេកទេស ពុំមានជំនាញខាងសរសេរសាណារីយោ ដោយអាចត្រឹមចែករំលែកចំណេះទាំងនេះបានខ្លះៗប៉ុណ្ណោះ។
យុវតីដែលអះអាងថាខ្លួនជាមនុស្សចូលចិត្តអាន ចូលចិត្តសង្កេត និងសិក្សាស្វែងយល់ពីជីវប្រវត្តិរបស់មនុស្សជុំវិញខ្លួនរូបនេះ ធ្លាប់បានគិតថា ការនិពន្ធគឺគ្រាន់តែផ្ដើមចេញពីការស្រមើស្រមៃ ក៏អាចនិពន្ធបាន។ ប៉ុន្តែក្រោយពេលដែលនាងបានរៀន ទើបដឹងថាការនិពន្ធ គឺមានក្បួនខ្នាតត្រឹមត្រូវ។
នារីសម្បុរស្រអែមស្រស់ និកា ពន្យល់៖«ពួកយើងរៀនជាមួយនឹងការអនុវត្តផ្ទាល់ ដោយសិស្សត្រូវសិក្សាស្រាវជ្រាវខ្លួនឯង។ ខ្ញុំធ្លាប់បានស្រាវជ្រាវ ពីការសរសេរសេណារីយោកុនដែរ ប៉ុន្តែទទួលបានតិចតួច។ ដោយសារសាលាខ្ញុំរៀន ផ្ដោតលើជំនាញបញ្ចេកទេសកាមេរ៉ា។ គ្រូៗគាត់អាចចែករំលែកការសរសេរបាន ប៉ុន្តែគាត់ឱ្យពួកយើងស្រាវជ្រាវខ្លួនឯង ព្រោះគាត់មិនមានជំនាញខាងនេះទេ។ ខ្ញុំទទួលបានច្រើនពីអ្នកគ្រូ»។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
កវីនិពន្ធ ប៉ុល ពិសី ដែលមានជំនាញខាង សរសេរសេណារីយោភាពយន្ត ប្រលោមលោក កំណាព្យ និងនិពន្ធបទចម្រៀងជាដើម បានផ្ដល់ដំបូន្មានថា មុននឹងចាប់ផ្ដើមសរសេររឿង ត្រូវឆ្លងកាត់៦ដំណាក់កាល។ ទី១ត្រូវគិតសិន ថាចង់សរសេរពីអ្វី? បន្ទាប់មកត្រូវប្រមូលព័ត៌មាន ឬប្រមូលរឿងដែលពាក់ព័ន្ធ។ ចំណែកទី២ ត្រូវយកព័ត៌មានទាំងនោះមកមើល ហើយជ្រើសរើសថាខ្លួនចង់សរសេរពីអ្វី? ទី៣ គឺសង្ខេបគោលរឿងខ្លី។ ឯទី៤ សង្ខេបរឿងវែង។ ចំណែកឯទី៥ សរសេរឆ្អឹងរឿង។ និងទី៦ គឺបែងចែកជាឈុត ដែលអាចនិយាយបានថា ជាសេណារីយោភាពយន្តនោះឯង។
អ្នកនិពន្ធដែលមានស្រុកកំណើត នៅស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង ខេត្តកណ្ដាលរូបនេះ ពន្យល់បន្ថែមដូច្នេះ៖«ឧទាហរណ៍ថា យើងចង់សរសេរ ពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ។ យើងប្រមូលបាន ព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើហិង្សា យកមកដាក់នឹងមុខ។ ឧទាហរណ៍ថាយើងប្រមូលបាន១០ចំណុច ទើបយើងសង្ខេបខ្លីមួយ។ នោះហើយគេហៅថាគោលរឿង»។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
វិលមក ពិសិដ្ឋ ម៉ារ៉ាតុង វិញ លោកយល់ថា វិស័យភាពយន្តនៅកម្ពុជាផ្នែកបច្ចេកទេស(ការថតនិងចាប់ប្លង់) មានភាពល្អប្រសើរជាងមុន។ ប៉ុន្តែទាក់ទងនិងការសរសេរសេណារីយោ និងការដឹកនាំរឿង នៅមានកម្រិតនៅឡើយ ស្របពេលផ្នែកទាំងនេះ ពុំទាន់មានកន្លែងរៀនទូលំទូលាយ។ យុវជនសំឡេងធំ និយាយមួយៗហើយច្បាស់រូបនេះ ថាខ្លួនពិតជាស្រឡាញ់ភាពយន្ត ហើយមានក្ដីស្រមៃចង់ឃើញវិស័យភាពយន្ត នៅកម្ពុជារីកចម្រើន និងមានស្ដង់ដាខ្ពស់។
ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកនិពន្ធ ប៉ុល ពិសី ដែលមានឪពុកជាគ្រូបង្រៀន ជាកវីកំណាព្យ និងជាសមាជិកឆ្លើយឆ្លង នៃក្រុមជំនុំទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ នាសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម បានបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀត ថាគាត់មិនមានបញ្ញាបត្រឡើយ ដោយមានតែសញ្ញាឃើញ ដ្បិតវិធីសាស្ត្រដែលអ្នកនាងចេះ អាចមានការប្រែប្រួល ឬល្អៀងនឹងវិធីសាស្ត្រតែងនិពន្ធ នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
រូបពីមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណា
យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកចូលរួមទាំងអស់ បានទទូចហើយទទូចទៀត ស្នើសុំឱ្យកវីនិពន្ធ ប៉ុល ពិសី បើកវគ្គបង្រៀនភាពយន្ត នៅឱកាសក្រោយទៀតក្នុងពេលឆាប់ៗ បើទោះបីជាកវីនិពន្ធរូបនេះ អះអាងថាកំពុងមមាញឹកខ្លាំងក្ដី។ អ្នកចូលរួមទាំងអស់ អះអាងថាពួកគេ នឹងចូលរួមក្រេបយកចំណេះទាំងនោះ ដោយយកចិត្តទុកដាក់បំផុត ប្រសិនមានវគ្គបង្រៀនភាពយន្តលើកក្រោយ។
សូមបញ្ជាក់ថា កន្លងទៅ លោក ប៉ុក បូរក្ស ប្រធាននាយកដ្ឋានភាពយន្ត និងផ្សព្វផ្សាយវប្បធម៌ នៃក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្បៈ ធ្លាប់បានប្រាប់សារព័ត៌មានថ្មីៗថា ដោយសារសាលាភាពយន្ត ត្រូវការចំណាយប្រាក់ច្រើន និងធនធានមនុស្សខ្ពស់ ដូច្នេះកម្ពុជាត្រូវការដៃគូរសហការ។ ជាមួយគ្នានេះ នាយកដ្ឋានភាពយន្ត និងផ្សព្វផ្សាយវប្បធម៌ បាននឹងកំពុងស្វះស្វែងរកដៃគូរសហការរួចហើយ៕
Tag:
សិល្បៈ
ភាពយន្ត
កុន
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 22 ម៉ោង
