ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភិនភាគ៖ ក្តាន់មានរូបរាងតូចជាងសត្វប្រើស មានពណ៌ប្រផេះចាស់ ឬត្នោតលឿង ហើយពណ៌ប្រែប្រួលទៅតាមរដូវ។ វាមានចុងកន្ទុយពណ៌ស និងមានទម្ងន់ជាមធ្យម៥០គីឡូក្រាម។ ក្តាន់ឈ្មោលមានស្នែងប្រហាក់ប្រហែលស្នែងសត្វប្រើស តែតូច និងជួនកាលអុចៗនេះនៅមានរហូតដល់ពេញវ័យ។
ជីវសាស្ត្រ៖ សត្វក្តាន់មានទម្លាប់រស់នៅតាមជាយព្រៃរបោះ ក្នុងវាលទំនាបល្បាប់ភក់ ឬតាមតំបន់មានដំណុះរុក្ខជាតិសងខាងទន្លេ ពិសេសជិតតំបន់វាលភក់ដែលមានដើមត្រែង និងស្មៅខ្ពស់។ ជារឿយៗសត្វនេះរស់នៅជាគូញី-ឈ្មោល តែអាចផ្តុំគ្នាជាហ្វូងពី ១០-១៥ក្បាល។ សត្វក្តាន់ចូលចិត្តស៊ីល្បះរុក្ខជាតិ និងត្រួយខ្ចីដែលមានដូចជា ត្រែង ស្មៅ វល្លិ៍ក្រញាញ់ ស្លឹក ខ្ទុំជាដើម។ សត្វឈ្មោលជម្រុះស្នែងនៅក្នុងអំឡុងខែមករា-មីនា ហើយស្នែងខ្ចី (ស្នែងទន់) បានដុះឡើងវិញស្រោបដោយស្បែក ដែលមានរោមស្តើងខុសពីប្រើស។ នៅពេលជម្រុះស្នែងរហូតដល់ស្នែងពុំទាន់រឹង ក្តាន់ឈ្មោលពុំអាចបង្កាត់ពូជបានទេ។ ក្តាន់ចូលចិត្តរត់ ឬលូនតាមព្រៃត្រែង ឬស្មៅខ្ពស់ៗច្រើនជាងលោតផ្លោះនៅពេលជួបអាសន្នម្តង។ ក្តាន់ញីបន្តពួជក្នុងខែកញ្ញា និងតុលា ហើយផ្តល់កំណើតកូន១ ឬភ្លោះក្រោយពេលពពោះ៨ខែ។
រប៉ាយរស់នៅ៖ នៅប្រទេសកម្ពុជាវាមាននៅភូមិភាគខាងជើង និរតី និងខាងកើតទន្លេមេគង្គ។ វាមានផងដែរនៅ ទីជម្រកព្រៃនៃប្រទេសឥណ្ឌា រហូតដល់ប្រទេសភូមា ថៃ ឡាវ និងប្រទេសវៀតណាម ប៉ុន្តែប្រភេទនេះវាមានចំនួនថយចុះយ៉ាងខ្លាំងនៅភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដោយសារការបាត់បង់ទីជម្រោក និងការបរបាញ់ ហើយបច្ចុប្បន្ននៅតំបន់ជាច្រើន ប្រភេទនេះត្រូវបានផុតពូជពីព្រៃធម្មជាតិ។
ស្ថានភាពអភិរក្ស៖ នៅកម្ពុជា ក្តាន់ជាប្រភេទជិតផុតពូជ វាងាយរងគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារការបរបាញ់ ឬពពួកសត្វស៊ីសាច់ជាអាហារ និងការបាត់បង់ទីកន្លែងរកចំណី។ ប្រភេទនេះត្រូវបានចាត់ចូលក្នុងឧបសម្ព័ន្ធទី១ នៃអនុសញ្ញាសាយតេស និងចុះក្នុងបញ្ជីក្រហម IUCN ថាជាប្រភេទដែលពុំទាន់មានទិន្នន័យគ្រប់គ្រាន់ (DD) ។
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
