ជាតិ
ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ខ្សែជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូបនៅលើលោកមានការវិវដ្តជា ៥ដំណាក់កាលដូចខាងក្រោម៖
១. រស់៖ ចាប់តាំងពីមនុស្សចាប់កំណើតរហូតដល់អាយុ ៥ឆ្នាំ មនុស្សត្រូវរស់សិន។ ការរស់នោះត្រូវពឹងពាក់ទាំងស្រុងទៅលើឪពុកម្តាយ និងអាណាព្យាបាល។ វ័យនេះយើងមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានការពឹងពាក់បាននោះទេ។
២. រៀន៖ ចាប់ពី៦-២២ឆ្នាំ គឺមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែរៀន។ ការរៀនមានពីរ គឺរៀនក្នុងប្រព័ន្ធ និង រៀនក្រៅប្រព័ន្ធ។ ទី១ ការរៀនក្នុងប្រព័ន្ធ គឺមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវចូលសាលារៀន ហើយការរៀននោះត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើគ្រូស្ទើរទាំងស្រុង។ ទី២ ការរៀនក្រៅប្រព័ន្ធ ជាការរៀនដែលមិនចាំបាច់ចូលសាលារៀន តែត្រូវរៀនដោយខ្លួនឯង រៀនពីអ្នកជុំវិញខ្លួនរៀនពីសង្គម រៀនពីពិភពលោក។ ប្លាតុងបានលើកឡើងថា អ្វីដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង គឺជាគ្រូរបស់យើង។ សំខាន់ឲ្យតែមនុស្សព្រមបើកគំនិតរបស់ខ្លួនដើម្បីទទួលយកចំណេះដឹងពីមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅ។
៣. រក៖ ចាប់ពីវ័យ២៣-៦៥ឆ្នាំ មនុស្សត្រូវស្វះស្វែងរកទ្រព្យដោយការប្រើចំណេះដឹង ជំនាញ និងបទពីសោធន៍ដែលខ្លួនមាន។ ក្នុងការរកទ្រព្យរបស់មនុស្សលើសកលលោក ត្រូវបាន លោក រ៉ូប៊ឺត ធី គីយ៉ូសាគិ បែងចែកជាបូនប្រភេទខុសៗគ្នា៖ ទី១ អ្នកធ្វើការឲ្យគេ គឺជាអ្នកលក់កម្លាំងកាយកម្លាំងប្រាជ្ញា និងពេលវេលាឲ្យគេ ដោយទទួលបានប្រាក់ខែមកវិញ។ បើថ្ងៃណាមួយគាត់មានបញ្ហាសុខភាព និងរងគ្រោះថ្នាក់អ្វីមួយនោះ គឺមិនអាចធ្វើការងារបាន ពេលនោះគ្រួសាររបស់គាត់នឹងធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពយ៉ាប់យ៉ឺនកាន់តែខ្លាំង។ ទី២អ្នកធ្វើការងារកឲ្យខ្លួនឯង គឺជាអ្នកដែលបានចំណាយពេលវេលា កម្លាំងកាយសុខភាព និងប្រាជ្ញា ដើម្បីរកចំណូលឲខ្លួនឯង។ ទី៣ ម្ចាស់អាជីវកម្ម គឺជាអ្នកប្រើគំនិតបង្កើតប្រព័ន្ធការងារណាមួយឲ្យអ្នកមានជំនាញមកធ្វើការងារឲ្យគាត់។ ហើយគាត់នៅមានពេលវេលាសម្រាប់ខ្លួនគាត់ តែគាត់បានចំណាយសុខភាពខ្លាំង ព្រោះអាជីវកម្មរបស់គាត់ពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើគាត់។ និងទី៤ អ្នកវិនិយោគ គឺជាអ្នកយកលុយទៅបង្កើតលុយ យកគំនិតទៅបង្កើតលុយ យកប្រាជ្ញាទៅបង្កើតលុយជាដើម។ ជាអ្នកដែលទាញយកចំណូលបានច្រើនពីក្នុងសេដ្ឋកិច្ចតាមរយៈការប្រើប្រាស់លុយ ប្រើប្រាស់គំនិត ប្រាជ្ញាដែលគេបានវិនិយោគនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ច។ នៅក្នុងគ្រួសារ បើទោះជាអត់ពីគាត់ក៏មិនបារម្ភ ព្រោះមានមនុស្សច្រើនចាំរកចំណូលឲ្យគាត់គ្រប់ពេល។
៤. រីករាយ៖ ចាប់ពីវ័យ៦៦-៧៥ឆ្នាំ គឺជាវ័យត្រូវសម្រាកពីការងារស ឬប្រើពេលវេលាចុងក្រោយនៃជីវិត ដើម្បីទទួលបានភាពរីករាយ។ តែមនុស្សគ្រប់រូបមិនប្រាកដថាអាចទទួលបានភាពរីករាយក្នុងញជីវិតតាមអ្វីដែលបានកំណត់នោះទេ វាអាស្រ័យទៅលើវិធីសាស្ត្រនៃការរកចំណូលដែលក្រុមមនុស្សនីមួយៗបានជ្រើសរើស៖ ទី១ ក្រុមអ្នកធ្វើការឲ្យគេ គឺលក់ជំនាញឲ្យគេស្ទើរមួយជីវិត ប្រៀបដូចជាលក់ជីវិតទៅហើយ នៅសល់ត្រឹមតែជំនាញដែលខ្លួនធ្លាប់មាន ទទួលបានបទពិសោធន៍ តែមិនបានសល់លុយដោយសារតែគ្មានគំនិត។ ពេលដែលអត់លុយធ្វើឲ្យគាត់គ្មានពេលវេលាធ្វើឲ្យជីវិតរីករាយនោះទេ។ ទី២ ក្រុមអ្នកធ្វើការងារឲ្យខ្លួនឯង គឺពួកគាត់អាចសន្សំប្រាក់ដែលលក់ជីវិតឲ្យខ្លួនឯង ដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួនឯងបាន តែមិនអាចបង្កើតភាពរីករាយជូនខ្លួនឯងបានច្រើននោះទេ។ ហើយហិរញ្ញវត្ថុរបស់គាត់នៅមានការចាយវាយតាមបែបត្បិតត្បៀត។ ទី៣ ក្រុមម្ចាស់អាជីវកម្ម គឺគាត់អាចប្រើពេល និងទ្រព្យដែលខ្លួនមានបង្កើតភាពរីករាយ។ ភាពរីយរាយរបស់គាត់មានច្រើនតែក៏មិនទាន់សម្បូរបែបនោះដែរ។ ហើយជីវិតចុងក្រោយរបស់គាត់អាចមានទ្រព្យសម្បត្តិបន្សល់ទុកឲអ្នកជំនាន់ក្រោយ។ និងទី៤ អ្នកវិនិយោគ គឺគាត់មិនខ្វល់ខ្វាយពីអ្វីនោះទេ ហើយគាត់មានពេលវេលាបង្កើតឲ្យជីវិតរបស់គាត់បានរីករាយ ព្រោះគាត់មានលុយចាយមិនចេះរីងស្ងួត ទោះជាចាយបែបណាក៏មិនខ្វះ។ ជីវិតពោរពេញដោយភាពរីករាយ និងភាពស្រស់ស្រាយ។
៥. រុះរោយ៖ លក្ខណៈជីវិតជាមធ្យមពី៧៦-១០០ឆ្នាំ គឺជាពេលមួយដែលមនុស្សកគ្រប់រូបកាន់តែខ្សោយ កាន់តែទ្រុឌទ្រោម និងជីវិតមរណៈ។ ពេលដែលមនុស្សឈានចូលដល់វ័យនេះពួកគាត់មានស្ថានភាពខុសគ្នាអាស្រ័យតាមការចំណូលរបស់គាត់៖ ទី១ អ្នកធ្វើការឲ្យគេ គឺគាត់ត្រូវរស់នៅដោយការពឹងផ្អែកលើកូន និងអ្នកដទដៃ ហើយពេលបញ្ចប់ជីវិតត្រូវជំពាក់បំណុលគេក៏មាន។ គាត់នឹងក្លាយជាទម្ងន់មួយដល់គ្រួសារ និងសង្គមជាតិ ដែលត្រូវទទួល ខុសត្រូវលើវាសនាចុងក្រោយរបស់ពូកគាត់។ ទី២ អ្នកធ្វើការងារឲ្យខ្លួនឯង គឺគាត់បានត្រឹមតែរួចខ្លួនមិនជំពាក់បំណុលគេនៅជីនិតចុងក្រោយ។ បុគ្គលដែលបានជ្រើសរើសជម្រើសមួយនេះ គឺគាត់ជាអ្នកដែលបានសន្សំប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ខ្លួនឯង។ ទី៣ ម្ចាស់អាជីវកម្ម គឺគាត់អាចជួយក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមបាន។ ពេលឈានចូលដល់វ័យចាស់ជរាទ្រុឌទ្រោម គាត់មានប្រាក់ច្រើនដែលអាចដោះស្រាយបញ្ហាបាន។ និងទី៤ អ្នកវិនិយោគ គឺគេអាចជួយដល់សង្គមបានច្រើនជាងគេ ហើយទីបំផុតនៃជីវិតគេមានលុយមានទ្រព្យសម្រាប់ធ្វើការបរិច្ចាគបានច្រើនសណ្ឋាន។
ប្រភព៖ ដកស្រង់ពីសៀវភៅរលាស់ខ្លួនពីក្រទៅមាន
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
