កំណាព្យ៖ បទកាកគតិ
១/. សូរផ្គររន្ទះ រាស្ត្រភ័យញ័រញាក់ ខ្ញុំចាំជានិច្ច
មេឃភ្លៀងកក់ខែ វស្សាជនលិច ទឹកឡើងពន្លិច
វាលស្រូវវាលស្រែ។
២/. ទឹកលិចមធ្យម ថែមមានព្យុះធំ រាស្ត្រយំហូហែរ
មានអ្នកជិតខាង អ្នកស្រុកអ្នកស្រែ យំព្រោះស្រូវស្រែ
ខូចស្ទើគ្មានសល់។
៣/. រាស្ត្ររស់សែនព្រួយ រាំងស្ងួតក្ដៅស្រួយ រាស្ត្រព្រួយកង្វល់
ស្រូវស្រែដំនាំ ស្លាប់ស្ទើរគ្មានសល់ រាស្ត្ររស់អំពល់
ខ្វាយខ្វល់រាល់ថ្ងៃ។
៤/. ច្រើនឆ្នាំកន្លង ក្មេងចាស់ប្អូនបង រស់បានប្រពៃ
មានហូបមានចាយ សប្បាយអរក្រៃ ឃើញខ្មែររីករាយ
ដោយក្ដីអំណរ។
៥/. រឿងចាស់ផ្លាស់ទៅ តែព្រឹត្តិការណ៍នៅ កើតមានបន្តរ
អាកាសផ្ដើមក្ដៅ រាស្ត្រភ័យឈូឆរ ក្នុងទ្រូងភ័យអរ
ខ្វល់ខ្វាយខ្វះទឹក។
៦/. ថ្ងៃក្ដៅហួងហែង តែវាយោស្ដែង សំញ៉ែងមហិទ្ធិឫទ្ធិ
ព្រះពាយបក់ផាត់ ផ្ដួលផ្ទះជនទឹក ភ្លៀងខ្លាំងសន្ធឹក
នឹកឃើញស្ទើរស្លុត។
៧/. នេះឬកំហឹង ធម្មជាតិលោកខឹង ដែលមនុស្សកាប់ដុត
បំផ្លាញប្រឹក្សា កាប់ឆ្ការស្ទើម៉ត់ ពេលភ្លៀងសង្កត់
ស្ទើបែកធរណី។
៨/. ល្មមបានហើយឈប់ លោកអើយគួរឈប់ បំផ្លាញ់លោកីយ
ព្រោះគ្មានអ្នកណា រងទុក្ខរាល់ថ្ងៃ ក្រៅពីសត្វព្រៃ
និងមនុស្សលោក។
៩/. និយាយដោយស្មោះ ចិត្តសែនស្រណោះ សែនភ័យវិយោគ
អាកាសក្ដៅខ្លាំង សឹងឆេះទ្វីបលោក ពេលភ្លៀងជន់ជោក
ព្យុះបោកខ្លាំងក្លា។
១០/. នេះហៅមហន្តរាយ រាស្ត្រខ្មែរគ្រប់កាយ ត្រូវពិចារណា
ស្វែងរកដំណោះ មកដោះបញ្ហា ជួយដល់រដ្ឋា
ឲ្យរស់សុខសាន្ត៕