ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ភ្នំពេញ៖ ការលើកឡើងជាទស្សនៈ ជាគំនិត ជាពាក្យស្លោក ជាសុភាសិត មិនមែនមានន័យថាសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ ឬមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ប៉ុន្តែតម្លៃ ភាពត្រឹមត្រូវ របស់អ្វីទាំងនោះគឺអាស្រ័យលើស្ថានភាព កាលៈទេសៈ និងសម័យកាលដែលគេអាចយកមកបំពេញ ឬអនុវត្តបាន។ ចំពោះសុភាសិតដូនតាខ្មែរដែលបានលើកឡើងថា «ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ» វិញអាចនិយាយបានថាត្រឹមត្រូវចំពោះសម័យមុន ប៉ុន្តែមិនអាចនិយាយថាត្រឹមត្រូវចំពោះសម័យនេះបានទេ។
«ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ» ស្ដាប់ភ្លាមគឺពិតជាមិនអាចទទួលយកបាននោះទេ សម្រាប់បរិបទមនុស្សខ្មែរសម័យនេះ។ ប៉ុន្តែ គេក៏មិនអាចបដិសេធភ្លាមៗថា សុភាសិតនេះមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ក្នុងករណីនេះ ដើម្បីទទួលស្គាល់ថា សុភាសិតនេះត្រឹមត្រូវ អ្នកអាន អ្នកស្ដាប់ អ្នកពិចារណា ត្រូវគិតទៅរកសម័យកាល ដែលដូនតារបស់ខ្លួនបានលើកឡើងនូវ សុភាសិតមួយនេះ។
ជាការពិតណាស់ នៅក្នុងសង្គមបែបប្រពៃណីបុរាណរបស់បុព្វបុរសខ្មែរ ការឲ្យតម្លៃលើស្ត្រី ពិតជាមិនត្រូវបានគេលើកកម្ពស់ ឲ្យស្មើនិងបុរសឡើយ។ ការជាប់ជំពាក់ជាមួយផ្នត់គំនិតចាស់ ទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណី ធ្វើឲ្យគេគិតថាស្ត្រីគ្រាន់តែជាទាសករបស់បុរស ទាសកកិច្ចការផ្ទះសំបែង មើលថែកូនចៅ ត្បាញ់ និងកិច្ចការក្នុងផ្ទះជាច្រើនផ្សេងទៀត។ ហេតុផលនេះ ដូនតាខ្មែរមានទស្សនៈមួយក្នុងទិសដៅបំបិតសិទ្ធិ និងសេរីភាពរបស់ស្ត្រី។ បន្ថែមពីនេះ ដូនតាបែរគិតថា ស្ត្រីមិនអាចសម្រេចកិច្ចការធំបាន ស្ត្រីគ្មានសមត្ថភាព ស្ត្រីមិនយល់កាលៈទេសៈ ស្ត្រីទន់ជ្រាយ ហេតុនេះហើយដូនតាមិនអនុញ្ញាត្តិឲ្យស្ត្រីទទួលបានសិទ្ធិក្នុងការសិក្សារៀនសូត្រ ពង្រឹងគំនិតស្មារតី ដើម្បីប្រឡូកក្នុងសង្គមឡើយ។ កត្តាទាំងនេះ គឺជាដើមចមនៃការលើកឡើងជាសុភាសិតថា «ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ»។
ផ្ទុយពីសុភាសិតខាងលើ ជាធម្មជាតិរបស់មនុស្សប្រុសនិង មនុស្សស្រី គឺគ្មានអ្វីដែលល្អលើសគ្នា អស្ចារ្យលើសគ្នានោះទេ។ បុរសកើតមកមានលក្ខណៈពិសេសរបស់ខ្លួន មួយផ្នែក ចំណែកស្ត្រីមានក៏មានលក្ខណៈពិសេសរបស់ខ្លួនដោយឡែកដូចគ្នា។ ករណីខ្លះ ស្ត្រីប្រហែលជាមិនអាចធៀបនឹងបុរសបានមែនដូចជាកម្លាំងកាយ និងគោលជំហរ ស្មារតីជាដើម ប៉ុន្តែក៏មិនប្រាកដថា ស្ត្រីមិនអាចមានអ្វីទាំងនោះទេ។
ជារួមមក សុភាសិតដែលបុព្វបុរសខ្មែរ លោកបានលើកឡើងថា«ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ» ក្នុងគោលបំណងមួយឲ្យតម្លៃលើបុរស ហើយមានលក្ខណៈរើសអើងចំពោះស្ត្រីភេទ។ ប៉ុន្តែក្នុងនាមជាអ្នកពិចារណា គេមិនអាចនិយាយថា សុភាសិតនេះខុស ឬត្រូវនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវគិតលើមូលដ្ឋានហេតុនិងផល។ ទោះជាយ៉ាងណា ចំពោះសុភាសិតនេះ បច្ចុប្បន្នភាពគេមិនគួរលើកយកមកនិយាយ នាំតែឲ្យកើតមានគំនិតរើសអើងភេទ និងការបង្ករហិង្សាផ្នែកគំនិតរវាងបុរសនិងស្ត្រី និងជម្លោះផ្នែកការទាមទារសិទ្ធិ សេរីភាព៕
«ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ» ស្ដាប់ភ្លាមគឺពិតជាមិនអាចទទួលយកបាននោះទេ សម្រាប់បរិបទមនុស្សខ្មែរសម័យនេះ។ ប៉ុន្តែ គេក៏មិនអាចបដិសេធភ្លាមៗថា សុភាសិតនេះមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ក្នុងករណីនេះ ដើម្បីទទួលស្គាល់ថា សុភាសិតនេះត្រឹមត្រូវ អ្នកអាន អ្នកស្ដាប់ អ្នកពិចារណា ត្រូវគិតទៅរកសម័យកាល ដែលដូនតារបស់ខ្លួនបានលើកឡើងនូវ សុភាសិតមួយនេះ។
ជាការពិតណាស់ នៅក្នុងសង្គមបែបប្រពៃណីបុរាណរបស់បុព្វបុរសខ្មែរ ការឲ្យតម្លៃលើស្ត្រី ពិតជាមិនត្រូវបានគេលើកកម្ពស់ ឲ្យស្មើនិងបុរសឡើយ។ ការជាប់ជំពាក់ជាមួយផ្នត់គំនិតចាស់ ទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណី ធ្វើឲ្យគេគិតថាស្ត្រីគ្រាន់តែជាទាសករបស់បុរស ទាសកកិច្ចការផ្ទះសំបែង មើលថែកូនចៅ ត្បាញ់ និងកិច្ចការក្នុងផ្ទះជាច្រើនផ្សេងទៀត។ ហេតុផលនេះ ដូនតាខ្មែរមានទស្សនៈមួយក្នុងទិសដៅបំបិតសិទ្ធិ និងសេរីភាពរបស់ស្ត្រី។ បន្ថែមពីនេះ ដូនតាបែរគិតថា ស្ត្រីមិនអាចសម្រេចកិច្ចការធំបាន ស្ត្រីគ្មានសមត្ថភាព ស្ត្រីមិនយល់កាលៈទេសៈ ស្ត្រីទន់ជ្រាយ ហេតុនេះហើយដូនតាមិនអនុញ្ញាត្តិឲ្យស្ត្រីទទួលបានសិទ្ធិក្នុងការសិក្សារៀនសូត្រ ពង្រឹងគំនិតស្មារតី ដើម្បីប្រឡូកក្នុងសង្គមឡើយ។ កត្តាទាំងនេះ គឺជាដើមចមនៃការលើកឡើងជាសុភាសិតថា «ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ»។
ផ្ទុយពីសុភាសិតខាងលើ ជាធម្មជាតិរបស់មនុស្សប្រុសនិង មនុស្សស្រី គឺគ្មានអ្វីដែលល្អលើសគ្នា អស្ចារ្យលើសគ្នានោះទេ។ បុរសកើតមកមានលក្ខណៈពិសេសរបស់ខ្លួន មួយផ្នែក ចំណែកស្ត្រីមានក៏មានលក្ខណៈពិសេសរបស់ខ្លួនដោយឡែកដូចគ្នា។ ករណីខ្លះ ស្ត្រីប្រហែលជាមិនអាចធៀបនឹងបុរសបានមែនដូចជាកម្លាំងកាយ និងគោលជំហរ ស្មារតីជាដើម ប៉ុន្តែក៏មិនប្រាកដថា ស្ត្រីមិនអាចមានអ្វីទាំងនោះទេ។
ជារួមមក សុភាសិតដែលបុព្វបុរសខ្មែរ លោកបានលើកឡើងថា«ស្ត្រីបង្វិល ជើងក្រានមិនជុំ» ក្នុងគោលបំណងមួយឲ្យតម្លៃលើបុរស ហើយមានលក្ខណៈរើសអើងចំពោះស្ត្រីភេទ។ ប៉ុន្តែក្នុងនាមជាអ្នកពិចារណា គេមិនអាចនិយាយថា សុភាសិតនេះខុស ឬត្រូវនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវគិតលើមូលដ្ឋានហេតុនិងផល។ ទោះជាយ៉ាងណា ចំពោះសុភាសិតនេះ បច្ចុប្បន្នភាពគេមិនគួរលើកយកមកនិយាយ នាំតែឲ្យកើតមានគំនិតរើសអើងភេទ និងការបង្ករហិង្សាផ្នែកគំនិតរវាងបុរសនិងស្ត្រី និងជម្លោះផ្នែកការទាមទារសិទ្ធិ សេរីភាព៕
Tag:
សុភាសិត
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
