ជាតិ
សង្គមជាតិ
×![]()
សៀមរាប៖ អាន គឹមរ៉ាង ជាអ្នកលក់ដូរម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកលក់ដូរច្រើននាក់ទៀត នៅចន្លោះប្រាសាទបន្ទាយក្តី និងស្រះស្រង់។ នៅទីនោះ មានរោងលក់របស់របរមួយចំនួន មានខោអាវ មួក កន្សែង និងភេសជ្ជៈ។ល។ រោងលក់ដូរបស់ អាន គឹមរ៉ាង នៅជាប់ផ្លូវធំ។ គឹមរ៉ាង បានចាប់យកមុខរបរនេះ ជាង១០ឆ្នាំមកហើយ គឺតាំងពីនាងនៅជាកុមារមកម្លេះ។
អ្នកស្រី អាន គឹមរ៉ាង មានវ័យ២៥ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីជាអ្នកលក់សម្ភារមានខោអាវ មួក និងក្រមាជាដើម នៅជាប់ស្រះស្រង់ និងខ្លោងទ្វាខាងកើតប្រាសាទបន្ទាយក្តី។ តាមការរៀបរាប់របស់អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង គឺថាអ្នកស្រីបានចាប់អាជីព តាំងពីអ្នកស្រីនៅកុមារភាពមកម្លេះ។
មានស្រុកកំណើតនៅភូមិស្រះស្រង់ខាងត្បូង អ្នកស្រី អាន គឹមរ៉ាង បានឈប់រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាក្រវ៉ាន់ ពេលដែលអ្នកស្រីរៀននៅថ្នាក់ទី៥។ អ្នកស្រីរម្លឹកថា ពេលនោះអ្នកស្រីមានវ័យជាង១០ឆ្នាំ និងបានដើរលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍តាមកញ្ច្រែង។ អ្នកស្រីរម្លឹកបន្តថា ក្រោយមកដើម្បីរៀបចំសណ្តាប់ធ្នាប់ អាជ្ញាធរក៏បានឲ្យក្មេងៗឈប់ដើរលក់តទៅទៀត និងឲ្យពួកគេធ្វើរោងលក់នៅមួយកន្លែង។
សម្បុរស្រអែម និងមានទឹកមុខរួសរាយរាក់ទាក់ សព្វថ្ងៃអ្នកស្រី គឹមរ៉ាង មានគ្រួសារ និងមានកូនស្រីម្នាក់អាយុ៣ឆ្នាំ។ ចំពោះការងារ ដែលស្និទ្ធនឹងភ្ញៀវទេសចរបរទេសនេះ វាមិនពិបាកទេសម្រាប់អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង។ «យើងត្រូវចេះភាសា មានអង់គ្លេស ចិន អេស្ប៉ាញ។ល។ ខ្ញុំតែម៉ាហៅភ្ញៀវទិញទេ តែឲ្យនិយាយអីផ្សេង ខ្ញុំអត់ចេះទេបង...»។ នេះជាការលើកឡើងរបស់ អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង។
អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង បានចាប់របរលក់សម្ភារដល់ភ្ញៀវទេសចរនៅតាមប្រាសាទនេះ ជាមួយដើមទុនដំបូងប្រមាណ ១ពាន់ដុល្លារ។ អ្នកស្រីថា របរនេះគឺមានទំនាក់ទំនងទាំងស្រុងជាមួយភ្ញៀវ។ នៅពេលពួកគេស្ងាត់ ការលក់ដូររបស់គាត់ ក៏ស្ងាត់ដែរ។ អ្នកស្រីបន្តថា៖« ខែនេះ រៀងស្ងាត់។ ថ្ងៃខ្លះក៏ដាច់ច្រើន ខ្លះក៏អត់សោះក៏មានដែរបង។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំនៅទីនេះ អត់សូវប៉ុន្មានទេ ព្រោះយើងមិនបានជួលតូបគេដូចនៅទីផ្សារ»។
រៀងរាល់ព្រឹក ចាប់ពីម៉ោង៧ទៅ អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង ចាប់ផ្តើមរៀបឥវ៉ាន់ ដើម្បីដាក់លក់នៅក្នុងតូប រហូតដល់ម៉ោងប្រហែលជិត៦ល្ងាច ទើបអ្នកស្រីរៀបចំជញ្ជូនត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង ឆ្លៀតពេលទំនេរ ចាក់រូបក្រណាត់ និងបានងាកមើលភ្ញៀវ ពេលពួកគេដើរចេញ និងចូលប្រាសាទម្តង។ អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង ហាក់ស្គាល់ច្បាស់ចំពោះភ្ញៀវមួយៗ និងធ្វើឲ្យអ្នកស្រីងាយស្រួលប្រើភាសា ពេលហៅពួកគេចូលទិញឥវ៉ាន់ម្តងៗ។ « ងាយចំណាំទេបង ព្រោះយើងឃើញពួកគាត់រាល់ថ្ងៃ។ បើខ្មែរបរទេសវិញ ការស្លៀកពាក់គាត់ គឺយើងមើលដឹងតែម្តង»។ នេះជាការអះអាងរបស់អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង។
អ្នកស្រី គឹមរ៉ាង ជាកូនទី៥ ក្នុងគ្រួសារកសិករមួយដែលមានកូនចំនួន៧នាក់។ សព្វថ្ងៃ អ្នកស្រីពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើមុខរបរលក់ដូរ ដោយមិនរំពឹងថា នឹងបោះបង់ចោលទៅរកស៊ីអ្វីផ្សេងទៀតនោះឡើយ។ អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់មុខរបរនេះ ព្រោះខ្ញុំរកវាតាំងពីតូចៗមក។ វាគ្រាន់បើដែរ។ បើឲ្យខ្ញុំទៅរកអីផ្សេង ដូចជាពិបាក ព្រោះមិនដឹងរកស៊ី អត់មានដើមទុន ហើយខ្ញុំរៀនបានតិចតួច»៕
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
