ពីនេះ ពីនោះ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ភ្នំពេញ៖ សំណេរភាសាខ្មែរ រាល់ថ្ងៃនេះអ្នកណាក៏សរសេរខុស គ្រាន់តែមានសាធារណជនខ្លះសរសេរពាក្យខុសតិច និងសាធារណជនខ្លះសរសេរពាក្យមួយចំនួន គឺមិនដែលត្រឹមត្រូវ។ នៅក្នុងកំហុសទាំងនោះ អ្នកខ្លះអាចថាមកពីការខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះគឺមិនបានដឹងថា ពាក្យទាំងសរសេរបែបណាឲ្យប្រាកដពិតមែនព្រោះតែមិនបានពិនិត្យ និងសិក្សាពីវចនានុក្រមខ្មែររបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត។ ខាងក្រោមនេះ មានពាក្យខ្មែរសាមញ្ញៗបី ដែលគេនិយមសរសេរខុស៖
ពាក្យ «ឲ្យ និង ឱ្យ» ត្រូវបានគេសរសេរខុសទៅជា «អោយ និង ឱយ»។ ព្រោះតែពាក្យ «អោយ និង ឱយ» វចនានុក្រមខ្មែរមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យសរសេរ ដោយអនុវត្តតាមការពិភាក្សា និងសម្រេចដោយគណៈកម្មការរៀបចំវចនានុក្រមខ្មែរគ្រាដំបូងបំផុតក្នុងកាល ព.ស.២៤៥៩ គ.ស.១៩១៥ គឺតម្រូវប្រើ ពាក្យ«ឱ្យ និង ឲ្យ» វិញ។
ឧទាហរណ៍៖ ធ្វើអំណោយ គឺលះអ្វីៗដល់អ្នកដទៃៈ ឲ្យប្រាក់, ឲ្យស្បៀង, ឲ្យទ្រព្យសម្បត្តិ, ឲ្យគ្រឿងស្លៀកពាក់...ជាដើម។ ប្រសិនបើប្រើក្នុងន័យបង្គាប់ៈ ឲ្យធ្វើ, ឲ្យរៀន, ឲ្យទៅ, ឲ្យមក...។ ឲ្យកាន់ការ មានន័យថា ឲ្យទទួកាន់មុខការ។ ឲ្យការណ៍ មានន័យថា ប្រាប់ដំណើរការណ៍, ប្រាប់រឿងហេតុៈ សាក្សីឆ្លើយឲ្យការណ៍តាមពិត។ ពាក្យនេះគេអាចសរសេរដូចជាៈ ឲ្យជើង, ឲ្យដៃ, ឲ្យតម្រួយ, ឲ្យន័យ, ឲ្យនាម, ឲ្យឧបាយ,ឲ្យអំណាច...។
បញ្ជាក់ថា៖ ពាក្យ«ឱ្យ និង ឲ្យ» គឺជាប្រភេទអញ្ញត្រសព្ទ “សព្ទដោយឡែក គឺពាក្យខ្លះដែលសរសេរខុសពីបែបប្រើអក្សរ ខុសពីសំឡេងនិយាយ។ ឧទាហរណ៍ «អញ, អ្នក, នេះ, នោះ, ឲ្យ, ហោង» ដែលមិនត្រូវសរសេរតាមសូរថា «អាញ់, នាក់, និះ, នុះ, ឱយ, អ្ហង»។”
ពាក្យ «ហិង្សា» ត្រូវបានគេសរសេរខុសទៅជា «ហឹង្សា, ហឹងសា»។ ពាក្យ «ហិង្សា»នេះ មានថ្នាក់ពាក្យជានាម មានន័យថា ការបៀតបៀន, ការពាធា, ការធ្វើអាក្រក់រកគ្នា, ការធ្វើទុក្ខគ្នា។ មនុស្សត្រូវកុំឲ្យមានហិង្សារកគ្នា។
ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមខ្មែររបស់សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត
Tag:
ភាសាខ្មែរ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
