កំណត់ហេតុជីវតាក្វាន់៖ សម័យចេនឡា កសិករខ្មែរ អាចធ្វើស្រែបាន៣ ឬ៤ដងក្នុងមួយឆ្នាំ

ពីនេះ ពីនោះ

កំណត់ហេតុជីវតាក្វាន់៖ សម័យចេនឡា កសិករខ្មែរ អាចធ្វើស្រែបាន៣ ឬ៤ដងក្នុងមួយឆ្នាំ

10, Mar 2018 , 7:39 pm

រូបភាព

វាលស្រែនៅខេត្តតាកែវ (រូបថត៖ រ៉ឹម ភារី)

ដោយ: ថ្មីៗ

ភ្នំពេញ៖ កំណត់ហេតុរបស់លោក ជីវតាក្វាន់ បានសរសេរថា អ្នកស្រុកចេនឡាអាចសាបព្រោះ និងច្រូតស្រូវបាន៣ឬ៤លើកក្នុងមួយឆ្នាំ។ លោកពន្យល់ថា មូលហេតុដែលធ្វើឲ្យកសិករខ្មែរសម័យនោះ ធ្វើស្រែបាន៣ឬ៤លើកក្នុងមួយឆ្នាំ គឺបណ្តាលមកពីអាកាសធាតុអំណោយផល។

ខាងក្រោមនេះ គឺជាអត្ថបទដកស្រង់ពីកំណត់ហេតុរបស់លោកជីវតាក្វាន់ត្រង់ជំពូក ការភ្ជួរដាំរបស់កសិករនៅស្រុកចេនឡា៖

ប្រហែលក្នុងមួយឆ្នាំ គេអាចសាបព្រោះ និងច្រូតស្រូវបានបីឬបួនលើក ពីព្រោះរដូវទាំងបួន មានអាកាធាតុស្រួលល្អ ដូចជា នៅខែទី៥ និងទី៦ដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ស្រុកនេះ គេមិនស្គាល់ដូចម្តេចដែលហៅថា ព្រិល ឬទឹកកកឡើយ។ ស្រុកនេះ កន្លះឆ្នាំមានភ្លៀង កន្លះឆ្នាំឥតមានភ្លៀងសោះ។ ចាប់ពីខែទី៤ដល់ខែទី៩ តែដល់ពេលរសៀល មានភ្លៀងធ្លាក់រាល់ថ្ងៃ ធ្វើឲ្យទឹកក្នុងសមុទ្រទឹកសាប(ទន្លេសាប)ជោរឡើងមានកម្ពស់៧០ទៅ៨០ហត្ថ។ ដើមឈើធំៗ លិចនៅសល់តែចុង ឯពួកអ្នកស្រុករស់នៅក្បែរមាត់នោះ បាននាំគ្នារើលំនៅមកជ្រកខាងក្រោយភ្នំវិញ។

ចាប់ពីខែទី១០ដល់ខែទី៣នៃឆ្នាំថ្មី គ្មានភ្លៀងមួយដំណក់ទេ។ នៅក្នុងសមុទ្រទឹកសាបនោះ អាចធ្វើដំណើរបានតែកូននាវាតូចៗទេ។ ត្រង់កន្លែងទឹកជ្រៅ មានជម្រៅតែត្រឹម៣ឬ៥ហត្ថប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះអ្នកស្រុករើទីលំនៅមកមាត់ទឹកធ្វើការភ្ជួរដាំវិញ។ ចំពោះស្រូវ ដល់ពេលណាទុំក៏ត្រូវដល់ពេលទឹកឡើងដល់ល្មម។ គេសាបព្រោះដាំតាមកន្លែងដីរបស់គេរក្សារៀងខ្លួន។ គេភ្ជួរស្រែដោយមិនចាំបាច់ប្រើគោទេ។ ចប និងកណ្ឌៀវរបស់គេ ពិតមែនតែមានសណ្ឋានប្រហាក់ប្រហែលគ្នានិងរបស់ចិនដែរ តែមិនដូចគ្នាឡើយ។

មានស្រូវមួយបែបទៀត គេមិនព្រោះដូចស្រូវធម្មតាទេ។ ស្រូវដែលគេព្រោះនោះ ចេះលូតឡើងតាមទឹក។ បើទឹកឡើងដល់កម្ពស់១០ហត្ថ ស្រូវនោះក៏លូតលាស់កម្ពស់នោះដែរ។ នេះប្រហែលជាពូជស្រូវមួយបែបផ្សេងទៀតហើយ។ ស្រែអំពក និងថ្នាលបន្លែ គេមិនប្រើគ្រឿងស្មោកគ្រោកដែលនាំឲ្យមិនស្អាតនោះទេ។ ពួកចិនដែលទៅស្រុកនោះ ក៏គេមិនហ៊ាននិយាយរឿងពាងលាមកនៅប្រទេសចិនឲ្យពួកនោះដឹងដែរ ព្រោះខ្លាចគេមើលងាយ។ នៅក្នុងផ្ទះពីរបីខ្នង គេជីករណ្ដៅបង្គន់អាចម៍មួយហើយគេប្រក់ស្បូវ។ ដល់កាលណាពេញនៅទីនោះ គេលប់ចោលវិញ ហើយទៅជីករណ្ដៅមួយទៀត។ នៅរាល់ពេលបន្ទោបង់រួច គេតែងតែលេងឯស្រះឲ្យបានសា្អតជានិច្ច តែយកតែដៃឆ្វេងទៅលាង ឯដៃស្តាំ គេទុកបរិភោគបាយ។ ពួកគេមើលឃើញជនជាតិចិនចូលបង្គន់ហើយ យកក្រដាស់កិតគេសើច ថែមទាំងមិនចង់ឲ្យឡើងលើផ្ទះគេទៀតផង។ ស្រីៗស្រុកនេះ បត់ជើងតូចក៏ឈរដូចប្រុសដែរ ជាការគួរឲ្យអស់សំណើរណាស់។

ប្រភព៖ «កំណត់ហេតុរបស់ជីវតាក្វាន់អំពីប្រពៃណីនៃអ្នកស្រុកចេនឡា» បកប្រែពីឯកសារដើមភាសាចិន ដោយ លោក លី ធាមតេង