ពីនេះ ពីនោះ
ឪទឹនស្រា មានប្រវត្តិរាប់រយឆ្នាំមកពីសមុទ្រចិនខាងត្បូង ដែលអ្នកស្រុកតាមដងទន្លេមេគង្គធ្លាប់ប្រើប្រាស់
ឪទឹនដាក់ស្រាដែលមានវ័យចំណាស់ ត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញនៅរមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍ ក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង។ រូបថតៈ ថោង អូន ម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
ស្ទឹងត្រែងៈ កុលាភាជន៍ និងវត្ថុប្រើប្រាស់ក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗ ដែលមានអាយុកាលមិនតិចជាងរយឆ្នាំជាច្រើនប្រភេទ ដូចជាក្រឡ ឪទឹនស្រាមាត់តូច-មាត់ធំ ប៉ាន់តែ ត្រល់ ថាំងតែ ប្រអប់ស្លា ប្រណាកឆាកស្លា តុមកំបោរ ផ្តិលស្ពាន់ ជើងពាន និងកង់រទេះគោចាស់ៗជាដើម។ល។ ត្រូវាបានប្រមូលទិញយកមករក្សាទុក ដោយម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍ ដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅប្របមាត់ទន្លេមេគង្គ ក្នុងភូមិថ្មី សង្កាត់សាមគ្គី ក្រុងស្ទឹងត្រែង ខេត្តស្ទឹងត្រែង តាមបណ្តោយផ្លូវជាតិលេខ៧ ឆ្ពោះទៅព្រំដែនឡាវ ពីស្ពានសេកុងប្រម៉ាណ ៣គីឡូម៉ែត្រ។
វត្ថុប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃដែលមានវ័យចំណាស់ ត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញនៅរមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍ ក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង។
រូបថតៈ ថោង អូន ម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍
លោក ថោង អូន អាយុ ៤៧ឆ្នាំ ជាម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបក្សមេគង្គរីសត៍ បានឲ្យដឹងពីគោលបំណងរបស់លោកថា ការប្រមូលមករក្សាទុក (សមុច្ច័យកុលាលភាជន៍) ទាំងនេះ គឺដោយសារតែលោកចង់ចូលរួមថែរក្សាវត្ថុប្រើប្រាស់ដែលមានវ័យចំណាស់ទាំងនេះ ដើម្បីឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយបានឃើញ និងស្វែងយល់ ជាពិសេសជនបរទេសដែលគេចង់ដឹង ចង់ស្គាល់វប្បធម៌ និងអរិយធម៌របស់ខ្មែរយើងផងដែរ។ លោក ថោង អូន មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបានប្រមូលទិញវត្ថុទាំងនេះពីអ្នកភូមិជនជាតិភាគតិច និងអ្នកស្រុកដែលរស់នៅតាមដងទន្លេមេគង្គ។ ភាគច្រើនពួកគាត់ឈប់ប្រើប្រាស់ ទុកចោលនៅតាមគុម្ពចេក គុម្ពស្មៅ ខ្លះក៏ត្រូវបានសត្វគោ-ក្របីដើរជាន់ បែកបាក់អស់ជាអន្លើទៀតផង។ ប៉ុន្តែ នៅតំបន់ខ្លះ អ្នកស្រុកក៏នៅបន្តប្រើប្រាស់ដែរ សម្រាប់ដាក់ស្រាបិត ដាក់ប្រហុក ផ្អក ឬសម្រាប់អប់ថ្នាំជក់។ល។ រីឯឪទឹនមាត់តូចៗ គេដាក់កំបោរ សម្រាប់ចាស់ៗដែលពិសារស្លាម្លូរជាដើម»។
បើតាមការប្រាប់ឲ្យដឹងពីលោក ថោង អូន ពីប្រវត្តិនៃកុលាលភាជន៍ទាំងនេះ គឺមានអាយុកាលមិនតិចជាងរយឆ្នាំឡើយ។ កាលណោះមានអ្នកជំនួញស្រាឪទឹន បាននាំស្រាតាមទូកពីសមុទ្រចិនខាងត្បូង ចូលលក់ក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ក្នុងអំឡុងចុងសតវត្យរ៍ទី១៨ និងដើមសតវត្យរ៍ទី១៩ នៃគ្រឹស្តសករាជ។ កុលាភាជន៍ និងវត្ថុប្រើប្រាស់ផ្សេងទៀត ដែលមានវ័យចំណាស់ទាំងអស់នេះ ត្រូវបានលោកប្រមូលទិញពីខេត្តកំពង់ចាម និងក្រចេះ សរុបទាំងអស់មានជាង ១០០០មុខ។ គោលដៅបន្ទាប់របស់ម្ចាស់រមណីយដ្ឋានរូបនេះ គឺសាងសង់ជាសារមន្ទីរប្រចាំខេត្តស្ទឹងត្រែងមួយ ដោយដាក់ឈ្មោះថា «សារមន្ទីរមេគង្គ» ដោយកំណត់យកទីតាំងនៅក្នុង រមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គតែម្តង។
វត្ថុប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃដែលមានវ័យចំណាស់ ត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញនៅរមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍ ក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង។
រូបថតៈ ថោង អូន ម្ចាស់រមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍
លោក ថោង អូន មានប្រសាសន៍៖«វត្ថុទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានប្រមូលទិញមកនេះ ត្រូវបានកត់ចូលក្នុងបញ្ជីរបស់មន្ទីរវប្បធម៌ខេត្ត ជាបេតិកភណ្ឌជាតិអស់ហើយ។ ខ្ញុំពុំមានសិទ្ធិលក់-ដូរវាទេ។ រាល់ការផ្លាស់ប្តូរ ចល័ត ការយកទៅដាក់តាំងបង្ហាញក្នុងពិព៌ណផ្សេងៗ ខ្ញុំត្រូវជូនដំណឹងទៅមន្ទីរវប្បធម៌ខេត្ត។ ខ្ញុំនឹងសាងសង់សារមន្ទីរមួយអំពីថ្ម នៅក្នុងរមណីយដ្ឋានបក្សីមេគង្គរីសត៍នេះតែម្តង។ បន្ទាប់ពីសាងសង់ហើយ ខ្ញុំនឹងលក់សំបុត្រឲ្យភ្ញៀវទេសចរណ៍ចូលទស្សនា។ ចំពោះថវិកាដែលបានពីចំណូលនៃការលក់សំបុត្រនោះ ខ្ញុំនឹងបង្វែរទៅជួយផ្នែកមនុស្សធម៌វិញ។ ខ្ញុំមិនយកទេ»។
គម្រោងអច្ឆរិយភាពនៃទន្លេមេគង្គ (Wonders of the Mekong) នឹងខិតខំស្វែងរក គាស់កកាយរឿងរ៉ាវផ្សេងៗទៀត ដែលមានការជាប់ទាក់ទងនឹងបឹងទន្លេសាប ទន្លេសាប និងទន្លេមេគង្គ ជាពិសេស ពីជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ ជំនឿសាសនាផ្សេងៗ របស់ប្រជាជនដែលរស់នៅតាមដងទន្លេទាំងនេះផងដែរ។ល។
(អត្ថបទ៖ Chhut Chheana / USAID Wonders of the Mekong).
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
«ស្មើរនេះ», «ថ្មើរនេះ» និង«ថ្មារនេះ» មួយណាត្រូវ?
ភ្នំពេញ 6 ថ្ងៃ
