ជាតិ
សេដ្ឋកិច្ច
អ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ទៅរករពាក់ដល់កំពង់ធំ យកមកផលិតសម្ភារប្រើប្រាស់លក់នៅសៀមរាប
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
សៀមរាប៖ អ្នកស្រុកអង្គរមួយចំនួនធំ មានរបរធ្វើសិប្បកម្មដោយដៃលក់នៅទីផ្សារ។ សិប្បកម្មភាគច្រើន ពឹងលើផលធនធានធម្មជាតិ។ អ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ជាពលរដ្ឋម្នាក់ ក្នុងចំណោមនោះ ដែលមានរបរជាអ្នកធ្វើសម្ភារប្រើប្រាស់ផ្សេងៗលក់នៅលើទីផ្សារដែរ។ សព្វថ្ងៃ សិប្បកម្មរបស់អ្នកស្រី កឹង គឺធ្វើវល្លិរពាក់ ដែលអ្នកស្រីរកបានក្នុងព្រៃក្បែរភូមិ និងមួយចំនួនធំ ទៅរកក្នុងព្រៃនៅខេត្តកំពង់ធំ។
នៅក្រោមផ្ទះអ្នកស្រី ម៉ិត កឹង មានសម្ភារប្រើប្រាស់តូចធំ ដែលធ្វើពីវល្លិរពាក់។ អ្នកភូមិអារក្សស្វាយ សង្កាត់នគរធំ ក្រុងសៀមរាបរូបនេះ បាននិយាយថា អ្នកស្រីមានរបរនេះយូរមកហើយ ដែលជារបរតពីដូនតា និងជារបរពឹងអាស្រ័យលើផលធនធានធម្មជាតិនៅជុំវិញ។
សព្វថ្ងៃ ដោយសារផលវល្លិ នៅក្នុងភូមិកាន់តែខ្សត់ទៅ ទើបអ្នកភូមិរួមនិងអ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ផង ត្រូវចេញទៅរកនៅក្នុងព្រៃ នៃខេត្តកំពង់ធំ។ អ្នកស្រីមិនចាំឃុំដែលទៅរកនោះទេ គ្រាន់តែប្រាប់ថានៅទីនោះនៅសម្បូរវល្លិរពាក់ធំៗ ដើម្បីយកមកផលិតសម្ភារតាមតម្រូវការបាន រីឯវល្លិរពាក់ក្បែរផ្ទះ តូចៗ និងខ្លីធ្វើបានតែសម្ភារតូចៗប៉ុណ្ណោះ។
«ទៅម្ដងៗ មានគ្នាពី៣០ ទៅ៤០នាក់ យើងក្រោកពីយប់ទៅម៉ោង២ ទៅដល់នោះប្រហែលម៉ោង៧ ឬ៨ព្រឹក ដល់ម៉ោង៣ចេញមកវិញ ហើយម៉ោង៩យប់ អីបានមកដល់ផ្ទះ»។ នេះជាការរៀបចំរបស់អ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ដោយបន្តថា ទៅម្ដងៗអ្នកស្រីអាចរកវល្លិរពាក់ប្រមាណ ៤០០ដើម។ សម្រាប់សម្ភារដែលអ្នកស្រីកំពុងធ្វើសព្វថ្ងៃ គឺគម្របគ្របអាហារ មានពីរទំហំ គឺតូច និងធំ។ អ្នកស្រីប្រាប់ថា គម្របតូចអាចប្រើរពាក់ខ្លីៗចំនួន១០០ដើម ចំណែកខ្នាតធំ ប្រើរពាក់ដើមដូចគ្នា តែជារពាក់ធំៗដែលរកបានពីព្រៃនៅកំពង់ធំ៕
Tag:
សិប្បកម្ម
កំពង់ធំ
សៀមរាប
របរដូនតា
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
