តាវ័យ៧២ឆ្នាំខំជិះកង់១២១គីឡូម៉ែត្រមកលក់នំអង្ករបំពងនៅភ្នំពេញដើម្បីជីវភាព

ជាតិ

បទយកការណ៍ / បទសម្ភាសន៍

តាវ័យ៧២ឆ្នាំខំជិះកង់១២១គីឡូម៉ែត្រមកលក់នំអង្ករបំពងនៅភ្នំពេញដើម្បីជីវភាព

03, Jun 2019 , 7:59 am

រូបភាព

ដោយ: ប៉ូ សាគុន

ភ្នំពេញ៖ លោកតា គាំ ឈឿន ដែលមានវ័យ៧២ឆ្នាំ តស៊ូជិះកង់ពីស្រុកកញ្ជ្រៀចខេត្តព្រៃវែង ដែលមានចម្ងាយផ្លូវប្រមាណ១២១គីឡូម៉ែត្រ យកនំអង្ករបំពងមកលក់នៅរាជធានីភ្នំពេញ។ ត្រូវចេញដំណើរពីម៉ោងប្រហែល១អធ្រាត្រ ហើយប្រហែលម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ទើបលោកតាជិះកង់មកដល់ភ្នំពេញ។ បានប្រាក់ចំណេញតិច ចំណាយកម្លាំងច្រើន និងត្រូវចាយវាយក្បិតក្បៀត តែលោកតា ឈឿន ដាច់ខាតមិនលើកដៃសូមទានគេឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណារបរសុច្ចរិតមួយនេះ អាចជួយជីវភាពលោកតាខ្លះដែរ។

លោកអ្នកនឹងបានដឹងពីដំណើរជីវិតខ្លះៗរបស់លោកតា គាំ ឈឿន តាមរយៈជីវព័ត៌មានដែលរៀបចំដោយកញ្ញា ប៉ូ សាគុន ខាងក្រោមនេះ ៖

ពាក់អាវសក្រឡាឆ្នូតខ្មៅល្អិត ដែលប្រែពណ៌ជាប្រផេះដោយសារធូលីដីកាន់ ព្រោះតែការប្រើប្រាស់រយៈពេលយូរ នោះគឺលោកតា គាំ ឈឿន។ ឈប់កង់នៅមុខផ្ទះវិឡាដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ហំព័ទ្ធដោយរបងខ្ពស់ ដើម្បីសម្រាកយកកម្លាំងបន្តិច មុននឹងទាញកង់ទៅលក់នំបន្ត បុរសចំណាស់រូបនេះមានអាយុ ៧២ឆ្នាំហើយ។ ក្រៅពីអ្នកភូមិរបស់លោកតា ប្រហែលជាមិនមានអ្នកណាដឹងឡើយ ថាលោកតាមកពីខេត្តណា ហើយថាតើលោកតាជិះកង់ចម្ងាយផ្លូវប៉ុន្មានគីឡូម៉ែត្រ មកលក់នំនៅរាជធានីភ្នំពេញ បើគេមិនចូលទៅសួរលោកនោះ?

ប្រហែល១២១គីឡូម៉ែត្រពីស្រុកកញ្ជ្រៀចខេត្តព្រៃវែងឆ្ពោះមកភ្នំពេញ លោកតា គាំ ឈឿន ត្រូវចេញដំណើរពីផ្ទះរបស់ខ្លួនដោយជិះកង់ដឹកនំអង្ករបំពងប្រមាណ២រយថង់ធំ នាម៉ោងប្រហែល១អធ្រាត្រ ហើយម៉ោងប្រហែល១២ថ្ងៃត្រង់ទើបមកដល់រាជធានី។ លោកបន្ថែម ៖«មកតាមផ្លូវបើមិនសូវមានអ្នកទិញទេ មកដល់ភ្នំពេញពីព្រឹក វាមិនទៀង។ ក្រោកមកពេលយប់បែបនេះ ព្រួយបារម្ភពីសុវត្ថិភាពដែរ តែចេះតែផ្សងព្រេងទៅ»។

ទទូរក្រមាក្រហមឆ្នូតខ្មៅ ឈរសម្រាកក្រោមដើមឈើតាមដងផ្លូវតូចមួយជាប់របងវិទ្យាល័យព្រះស៊ីសុវត្ថ ប៉ែកខាងត្បូង កសិករចំណាស់រូបនេះឆ្លៀតពេលទំនេរពីរបរធ្វើស្រែ មកលក់នំអង្ករបំពងក្រែងបានចំណូលខ្លះ។ «ពេលស្រូវដុះខ្ញុំទៅថែ៤ទៅ១០ថ្ងៃ រួចមកលក់នំវិញ។ ខ្ញុំធ្វើតែស្រូវវស្សាទេ»។ នេះជាការបញ្ជាក់របស់លោកតា ឈឿន។

ព្រោះតែកូនទាំង៣របស់លោកតាមានគ្រួសារ បែកទៅនៅស្រុកឆ្ងាយ ហើយប្រពន្ធក៏បានស្លាប់ដោយសារជំងឺប្រមាណជិត១០ឆ្នាំទៅហើយទៀតនោះ លោកតា ឈឿន ត្រូវតស៊ូរកប្រាក់ និងមើលថែខ្លួនតែម្នាក់ឯង។ លោករៀបរាប់ខណៈពេលចរាចរណ៍កំពុងមមាញញឹក ៖«កន្លែងគេធ្វើនំនៅស្រុកកញ្ជ្រៀចនេះតែម្ដង។ ទិញពីគេមកមួយថង់តូចតម្លៃ១,៨០០រៀល។ ដូច្នេះក្នុងមួយថង់ចំណេញបានប្រាក់២០០រៀល»។

ត្រូវជួលបន្ទប់នៅភ្នំពេញក្នុងមួយយប់៤,០០០រៀល បុរសមកពីខេត្តព្រៃវែងរូបនេះ ត្រូវសម្រាកនៅរាជធានី៣ថ្ងៃដើម្បីលក់នំឱ្យអស់ ទើបទៅស្រុកយកនំថ្មីមកលក់បន្តទៀត នេះបើតាមលោកតា ឈឿន ៖«ខ្ញុំលក់នំនេះ២ថ្ងៃទើបអស់។ បានចំណេញតិចតួចហ្នឹង។ ខ្ញុំត្រូវនៅភ្នំពេញ៣ថ្ងៃ ទើបចុះទៅស្រុកយកនំមកលក់ទៀត»។

ទោះជាយ៉ាងណា លោកតាមិនអាចយកនំមកលក់ច្រើនក្នុងពេលតែម្ដងនោះឡើយ៖«ខ្ញុំយកនំមកលក់អស់ត្រឹម១០០ជាង ឬ២០០ថង់។ បើយកមកច្រើនពេក វាទន់លក់មិនកើតទេ»។

ថ្វីដ្បិតត្រូវហត់បន្តិចដោយការជិះកង់ឆ្ងាយ តែលោកតាមិនបានត្អូញត្អែរឡើយ។ មានប្រសាសន៍ទាំងញញឹមផង លោកថារបរនេះលក់ដាច់គ្រាន់បើដែរ បើទោះបីជាបច្ចុប្បន្នមាននំសម្បូរបែប និងពេញនិយមច្រើនក៏ពិតមែន។ លោកតាបញ្ជាក់៖«ចេះតែដើរលក់ទៅ ថ្ងៃខ្លះក៏លក់ដាច់ ហើយថ្ងៃខ្លះក៏លក់មិនដាច់។ ជួនកាលអ្នកជិះឡានគេជួយទិញ១ថង់ឬ២ថង់ធំដែរ។ ក្នុងមួយថង់ធំមាន១០ថង់តូច ហើយក្នុងមួយថង់តូចតម្លៃ២,០០០រៀល»។

ជិះកង់ដឹកនំលក់ស្ទើរតែពាក់កណ្ដាលក្រុងភ្នំពេញ ពីផ្សារថ្មីទៅជិតព្រះបរមរាជវាំង បត់ទៅផ្សារអូរឫស្សី រួចក៏ទៅផ្សារអូឡាំពិក និងទៅផ្លូវជាច្រើនទៀត ក្នុងមួយថ្ងៃលោកអាចលក់នំអស់ប្រហែល៥០កញ្ចប់ធំ។ មុខរបរលក់នំអង្ករនេះមិនទៀតឡើយ បើសិនជាលក់ឆាប់អស់ ក៏ឆាប់បានចូលផ្ទះសម្រាក តែបើលក់មិនសូវដាច់ក៏យូរទៅតាមនោះដែរ។ លោកតា ឈឿន បន្ថែមទាំងដៃកាន់ថង់នំ៖«លក់អស់ពេលណា ខ្ញុំចូលផ្ទះពេលនោះ។ ពេលខ្លះលក់អស់ម៉ោង៧ឬម៉ោង៨យប់ មិនទៀងទេ»។

របរតូចតាចដែលបានប្រាក់ចំណេញតិចតួចស្ដួចស្ដើងនេះ បានបង្ខំឱ្យបុរសកូន៣រូបនេះខំចាយវាយក្បិតក្បៀត ទើបអាចផ្សំប្រាក់ទុកចំណាយគ្រាចាំបាច់បាន ៖«ក្នុងមួយថ្ងៃខ្ញុំទិញអាហារអស់១០,០០០រៀល។ ៣ថ្ងៃនេះខ្ញុំចំណេញបាន៦០,០០០ដែរ តែចំណាយលើអាហារអស់ ៣០,០០០រៀល ដូច្នេះសល់ប្រាក់តែ ៣០,០០០រៀលទេ។ ខ្ញុំចាយល្មមៗទេ បើកន្លែងលក់បាយណាថ្លៃពេក លើកក្រោយខ្ញុំមិនចូលទៀតទេ តែបើកន្លែងណាសមល្មមខ្ញុំចូលទៀត»។

ទោះជាយ៉ាងណាថ្ងៃខ្លះលោកតា ក៏ទទួលបានអាហារនិងទឹកពីជនសប្បុរសដែរ ៖«អ្នកជិះឡានគេជូនបាយ១ប្រអប់ ត្រីខរ២កំប៉ុង និងទឹកសុទ្ធ៧ដប។ យូរៗមានគេឱ្យម្ដង»។

មានដីស្រែ២ហិកតាសម្រាប់ធ្វើស្រូវវស្សា លោកតា ឈឿន ក្នុងវ័យ៧២ឆ្នាំ ដែលកំពុងឈរកាន់កង់ខ្មែររាងចាស់បន្តិចទៅហើយនោះ លោកមិនអាចរស់ដោយពឹងកូនឬជនណាមួយបានឡើយ។ បានយល់ច្បាស់ពីទ្រឹស្ដីព្រះពុទ្ធសាសនា ថាមនុស្សគ្រប់រូបមានខ្លួនជាទីពឹងនោះឯង ទើបលោកតស៊ូដោយខ្លួនឯងដើម្បីជីវិតនេះ។

លោកតារៀបរាប់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្លួនបែបនេះ ៖«យើងទៅរំពឹងអ្នកណា? ពឹងកូនបានតែម្ដងៗ គេប្រឹងរកខ្លួនគេដែរ។ អ្នកណាគេមកឱ្យយើងរាល់ថ្ងៃ? មិនមែនដូចយើងចិញ្ចឹមវាឯណា»។

ទោះជារកប្រាក់បានដោយលំបាកយ៉ាងណាក្ដី តែលោកមិនលើកដៃសុំប្រាក់គេដោយទទេៗជាដាច់ខាត ៖«ខ្ញុំដើរលក់បែបនេះគេចូលចិត្តគេអាណិតខ្ញុំជាង។ ខ្ញុំលើកដៃសូមទានគេមិនរួចទេ មនុស្សមានដៃមានជើងប៉ុណ្ណឹងដែរ។ ដើររើសតែអេតចាយលក់ក៏បានប្រាក់ដែរ»។

លោកតា គាំ ឈឿន ជាមនុស្សក្រីក្រនិងសាមញ្ញម្នាក់ តែលោកបានផ្ដល់គំរូល្អដល់មនុស្សមួយចំនួនតាមរយៈការប្រឹងប្រែងប្រកបការងារ ដោយមិនបណ្ដែតបណ្ដោយខ្លួន ឬបន្ទោសវាសនា ឬបន្ទោសជនណាម្នាក់ឡើយ៕