សម្តេច ជួន ណាត បានបង្ហាញថា ពាក្យដែលផ្តើមដោយព្យញ្ជនៈ «ល» ខ្លះអាចសរសេរជាព្យញ្ជនៈ«រ»ក៏បាន។ បើទោះបីសរសេបែបណាក្តី ក៏សុទ្ធតែត្រឹមត្រូវដូចគ្នាផងដែរ។
ពាក្យដែលអាចប្រើជាព្យញ្ជនៈ«ល» ក៏បាន ឬ«រ» ក៏បាននោះមានដូចជា លំហើយ,លម្លើយ ឬ រំហើយ,រម្លើយ, លំហ,លម្ហ ឬរំហ,រម្ល, លំហាច,លម្លាច ឬរំហាច,លម្លាច,លំហែ,លម្លែ ឬរំហែ,រម្លែ, លំហោក ឬរំហោក, លំហុក ឬរំហុក ជាដើម។
សម្រាប់ពាក្យដែលផ្តើមដោយព្យញ្ជនៈ «ល» ប្តូរទៅជាព្យញ្ជនៈ «ឡ» វិញនោះ មានដូចជា៖ ក្រលៅ ទៅជាក្រឡៅ, ច្រលំ ទៅជាច្រឡំ, ច្រលឹង ទៅជាច្រឡឹង, ច្រលុង ទៅជាច្រឡុង, ច្រលោ ទៅជាច្រឡោ, ច្រលោត ទៅជាច្រឡោត, ច្រលាស់ ទៅជាច្រឡាស់, ត្រលាច ទៅជាត្រឡាច, ត្រលក ទៅជាត្រឡក, ត្រលាយ ទៅជាត្រឡាយ, ស្រលាញ់ ទៅជាស្រឡាញ់, សំលេង ទៅជាសំឡេង, សំលី ទៅជាសំឡី, សំលេះ ទៅជាសំឡេះ, សំលែះ ទៅជាសំឡែះ, ស្រលក់ ទៅជាស្រឡក់, ស្រលប់ ទៅជាស្រឡប់, ស្រលំ ទៅជាស្រឡំ, ស្រលាំងកាំង ទៅជាស្រឡាំងកាំង, ស្រលិត ទៅជាស្រឡិត, ស្រលើ ទៅជាស្រឡើ, ស្រលាង ទៅជាស្រឡាង, ស្រលៃ ទៅជាស្រឡៃ ។ល។
ចំពោះពាក្យខ្លះទៀតដែលមានតួអក្សរ«ល» មិនប្តូរទៅ «ឡ»នោះទេ តែត្រូវប្តូរជាព្យាង្គតម្រួតវិញ រួមមាន សំលឹង ទៅជាសម្លឹង, សំលក់ ទៅជាសម្លក់, សំល ទៅជាសម្ល, សំលី ទៅជាសម្លី, សំឡាញ់ ទៅជាសម្លាញ់, ចំលើយ ទៅជាចម្លើយ, ចំលែក ទៅជាចម្លើយ, ចំលាក់ ទៅជាចម្លាក់, ចំលង ទៅជាចម្លង, សំលុត ទៅជាសម្លុត, សំលូត ទៅជាសម្លូត, សំលុយ ទៅជាសម្លុយ, សំលេច ទៅជាសម្លេច។ល។
លើកលែងតែពាក្យខ្លះទៀតមិនតម្រូវឲ្យប្រើដូចករណីខាងលើនោះទេ គឺពាក្យដែលផ្តើមដោយពាក្យព្យញ្ជនៈ«ថ» ត្រូវប្តូរទៅជាព្យញ្ជនៈ«ឋ»វិញ ដោយមានពាក្យដូចជា ថានៈ ទៅជាឋានៈ, ថានន្តរ ទៅជា ឋានន្តរ, ថាន ទៅជាឋាន, ថានានុក្រម ទៅជាឋានានុក្រម,ថានបទ្ម ទៅជាឋានបទ្ម, ថានប្បភេទ ទៅជាឋានប្បភេទ, ថានារូប ឬៅជាឋានានរូប ជាដើម៕