ជាតិ
×![]()
ដោយ: ថ្មីៗ
វចនានុក្រមខ្មែរសម្តេច ជួន ណាត បានបញ្ជាក់ហើយថាពាក្យ«ស្តាប់»ជាកិរិយាសព្ទ ហើយ«សណ្តាប់»ជានាមន័យ។ មិនពិបាកច្រឡំថាពេលណាគួរតែប្រើពាក្យ«ស្តាប់» និងពេលណាគួរតែប្រើ«សណ្តាប់»ឡើយ។
«ស្តាប់»ដែលសរសេរជាជើងព្យញ្ជនៈ«ដ» ជាកិរិយាសព្ទ មានន័យថា ប្រុងត្រចៀកទទួលចាំឮ។ ស្ដាប់ធម៌, ស្ដាប់ភ្លេង។ ទទួលឱវាទ ត្រងត្រាប់, យកពាក្យ, យកសម្ដី, ទទួលធ្វើតាម, ស្ដាប់ពាក្យប្រដៅ, ស្ដីមិនស្ដាប់ ជឿស្ដាប់ ស្ដាប់ហើយជឿតាម, ទទួលប្រតិបត្តិតាម។
ចំណែក«សណ្តាប់»ជានាមសព្ទវិញ មានន័យថា ទម្លាប់ដែលកើតមានដោយបានស្ដាប់ឮតៗមក, ទំនៀម, បែប, បែបបទ។ ធ្វើតាមសណ្ដាប់បុរាណពីព្រេងនាយ, សណ្ដាប់មាតាបិតា,សណ្ដាប់ស្រុក, សណ្ដាប់ប្រទេស។
ម្យ៉ាងទៀត ពាក្យនេះជារាជសព្ទ សម្រាប់ប្រើជាមួយស្តេច។ ឧទាហរណ៍៖ ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ គឺទ្រង់ស្ដាប់។
ជាទូទៅ ខ្មែរយើងតែងចំណាំប្រើពាក្យ«សណ្តាប់»នៅក្នុងន័យថា សូមសណ្តាប់នូវបទចម្រៀងដែលច្រៀងដោយ.... ឬសូមសណ្តាប់នូវបទបង្ហាញពីក្រុម...ជាដើម។ ការពិតពាក្យ«សណ្តាប់»សម្រាប់ប្រើតែនៅក្នុងភាសាក្សេត្រដែលមានដូចជា ព្រះសិរសា(ក្បាល), នាសា(ច្រមុះ), កាយ(ខ្លួន), ផ្ទៃពោះ(ទ្រង់គភ៌), ព្រះកេសា(សក់)។ល៕
Tag:
ពន្យល់ពាក្យ
© រក្សាសិទ្ធិដោយ thmeythmey.com
