ខណៈការដាក់ចេញវិធានការរបស់ខេត្តសៀមរាបជាចំណុចចាប់ផ្តើមដ៏សំខាន់ដើម្បីប្រឆាំងនឹងការជួញដូរនិងបរិភោគសាច់សត្វឆ្កែទូទាំងប្រទេស វាដល់ពេលដែលប្រជាជនកម្ពុជាគ្រប់រូបចាប់ផ្តើមជួយប្រែផ្លាស់ផ្នត់គំនិត និងឥរិយាបថក្នុងការបរិភោគសាច់សត្វហើយ។
ចំណាត់ការរបស់នាយកដ្ឋានកសិកម្ម រុក្ខាប្រមាញ់ និងនេសាទខេត្តសៀមរាបក្នុងការឈានទៅហាមឃាត់រាល់ការបរិភោគ និងជួញដូរសត្វឆ្កែ នៅដើមខែកក្កដាកន្លងទៅទទួលបានការសាទរខ្លាំងពីសាធារណជនក្នុងស្រុក និង អន្តរជាតិ។ វិធានការដ៏សំខាន់ និងត្រឹមត្រូវរបស់អាជ្ញាធរខេត្តនេះបង្ហាញឲ្យ ឃើញពីការយកចិត្ត ទុកដាក់ លើគុណតម្លៃនៃជីវិតសត្វឆ្កែ ក៏ដូចជាការយល់ច្បាស់ពីបញ្ហាសង្គមដែល កំពុងរង់ចាំ ការ ដោះស្រាយដែរ។
ជាខេត្តដែលមានប្រាសាទអង្គរវត្តដ៏ល្បាញល្បី កន្លងមកនេះសៀមរាបក៏ត្រូវបានគេស្គាល់ដែរដោយ សារតែការបរិភោគ សាច់សត្វឆ្កែពាសវាលពាសកាលយ៉ាងអាណាធិបតេយ្យ។ បើយោងតាមរបាយការណ៍ របស់អង្គការសុខុមាលភាពសត្វពិភពលោក
Four Paws នៅសៀមរាប មានភោជនីយដ្ឋាន ដែលមានសាច់សត្វប្រភេទនេះក្នុងបញ្ជីមុខម្ហូបអាហាររបស់ខ្លួនមានមិនតិចជាង ២០ កន្លែងឡើយ។
យ៉ាងណាមិញភាពអាណាធិបតេយ្យដែលបង្ហាញឲ្យឃើញពីការធ្លាក់ចុះនៃសីលធម៌សង្គមបែបនេះមិនមែនកើតឡើងតែនៅខេត្តសៀមរាបប៉ុណ្ណោះទេ។ សាច់សត្វឆ្កែនេះត្រូវបានគេបរិភោគនៅតាមបណ្តាខេត្តផ្សេងទៀតដែរ រួមទាំងនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ សាច់សត្វឆ្កែត្រូវបានគេដាក់លាក់ពាសវាលពាសកាល ហើយហាងមួយចំនួនមានដាក់ស្លាកសញ្ញាថា មាន«សាច់ពិសេស» ដើម្បីជាសញ្ញាសម្គាល់ដល់អតិថិជនថែមទៀត។ នេះមិនរាប់ទាំងសកម្មភាពដើរទាក់សត្វឆ្កែយ៉ាងអាណាធិបតេយ្យនោះឡើយ។ គ្រាន់តែនៅក្នុងទីក្រុងមួយនេះ វាមានហាងលក់សាច់សត្វឆ្កែប្រហែល ១១០កន្លែង ហើយហាងនីមួយៗទៀត សោតអាចលក់សាច់សត្វចន្លោះប្រាំទៅប្រាំមួយក្បាលក្នុងមួយថ្ងៃថែមទៀត។ នេះបើតាមរបាយការណ៍អង្គការខាងលើ។
ដូច្នេះហើយ ការសម្រេចហាមឃាត់ការលក់ និងបរិភោគសាច់សត្វប្រភេទនេះរបស់អាជ្ញាធរខេត្តសៀមរាបជាជំហានដំបូងមួយដ៏សំខាន់មួយប៉ុណ្ណោះ មុននឹងយើងអាចឈានទៅសម្រេចបាននូវការហាមឃាត់ជំនួញសាច់សត្វឆ្កែនេះនៅតាមបណ្តាខេត្តដទៃទៀតដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បើមានការចូលរួមយ៉ាងសកម្ម ពីប្រជាជនកម្ពុជាគ្រប់គ្នា ដើម្បីជំរុញឲ្យអាជ្ញាធរអនុម័តចំណាត់ការពេញលេញការពារសត្វចិញ្ចឹមបែបនេះទូទាំងប្រទេស និង ជំរុញការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់មនុស្សទូទៅផងជាពិសេសអ្នកបរិភោគសាច់សត្វឆ្កែនោះ យើងប្រាកដជាអាចសម្រេចបានលទ្ធផលឆាប់ៗមិនខាន។
ដូច្នេះ តើយើងម្នាក់ៗ ជាពលរដ្ឋអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីរួមចំណែកជំរុញការហាមឃាត់នេះ?
ដើម្បីឈានទៅបញ្ឈប់ទាំងស្រុងរាល់ការជួញដូរ និងបរិភោគសាច់សត្វឆ្កែប្រហែលជាចាំបាច់ណាស់ត្រូវមានការផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ក៏ដូចជាឥរិយាបថរបស់ពលរដ្ឋយើងមួយចំនួន រួមជាមួយនឹងការដាក់ចេញ បទបញ្ញត្តិទូទៅផង។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមលើកឡើងយោបល់មួយចំនួនដើម្បីជាគំនិតពិចារណា ដើម្បីឈានទៅកែប្រែសង្គមរបស់យើងរួមគ្នា ៖
ចំណុចទីមួយ ដែលយើងគ្រប់គ្នាចាំបាច់ត្រូវបន្តធ្វើ គឺចូលរួមឃ្លាំមើល និងធ្វើជាភ្នែកជាច្រមុះគាំទ្រដល់ការអនុវត្តច្បាប់របស់អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចក្នុងការហាមឃាត់ជំនួញ និងការបរិភោគសាច់សត្វសុនខ។ ថ្វីបើមានការប្តេជ្ញាចិត្តអនុវត្តវិធានការតឹងរ៉ឹងពីអាជ្ញាធរខេត្តសៀមរាបក៏ពិតមែននៅពេលនេះ ប្រសិទ្ធភាពនៃការអនុវត្តច្បាប់នេះគឺនៅតែពឹងផ្អែកមួយផ្នែកធំលើការចូលរួមរបស់យើងគ្រប់គ្នាជាពិសេសពលរដ្ឋក្នុងមូលដ្ឋាន។ ប្រាកដហើយថា ការតាមដាននិងឃ្លាំមើលរបស់យើង នឹងអាចធានាបានថា ច្បាប់ត្រូវបានអនុវត្តត្រឹមត្រូវ ធានាបាននូវគណនីភាព មានតម្លាភាព និងមានប្រសិទ្ធភាព ហើយអ្នកបំពានច្បាប់ត្រូវទទួលទោសតាមច្បាប់ជាធរមានដែរ។
ចំណុចទីពីរគឺ អ្នកចិញ្ចឹមសត្វ អ្នកស្រលាញ់សត្វ និងប្រជាជនទូទៅគួរបន្តសកម្មភាពទ្រង់ទ្រាយតូច ឬ ទ្រង់ទ្រាយធំក្តី ដើម្បីលើកកម្ពស់ចំណេះដឹងពីសត្វចិញ្ចឹម និងការស្រលាញ់សត្វតាមបណ្តាញសង្គម និងមធ្យោបាយផ្សេងទៀត។ទាំងនេះអាច ជំរុញឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរការគិត និង អាចនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់ពលរដ្ឋយើងផង។
ចំណុចទីបីគឺ ការចូលរួមពីបណ្តាក្រុមអ្នកមានឥទ្ធិពលក្នុងសង្គមក្នុងសកម្មភាពបំផុសគំនិតស្រលាញ់សត្វចិញ្ចឹមនិងសត្វព្រៃគ្រប់ប្រភេទ។ បណ្តាអ្នកមានប្រជាប្រិយភាព ដូចជា បុគ្គលសាធារណៈក្តី តារាក្តី និង អ្នកមានឈ្មោះបោះសំឡេងក្នុងបណ្តាញសង្គមមានលទ្ធភាពច្រើន និងអាចជាគម្រូល្អដែលរួមចំណែកកែប្រែការគិតជារួម ដោយសារខ្លួនមានអ្នកគាំទ្រ និងមនុស្សស្គាល់ច្រើន។ វាជារឿងដែលចៀសមិនផុតទេ ដែលរាល់គំនិត និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ អាចនឹងមានឥទ្ធិពលលើការសម្រេចចិត្តរបស់សាធារណជនទូទៅ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំរំពឹងយ៉ាងមុតមាំថា បុគ្គលទាំងនោះអាចពិចារណាចូលរួមឲ្យបានទូលំទូលាយ និងជាប់លាប់ក្នុងយុទ្ធនាការមួយនេះ។
ចំណុចទីបួនគឺ វាដល់ពេលប្រជាជនកម្ពុជាពួតដៃគ្នាជាចលនារួម ឬសហគមន៍មួយដើម្បីការពារសិទ្ធិសត្វក្នុងក្របខណ្ឌថ្នាក់ជាតិដែលអាចមានភាពងាយស្រួល និងមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការតស៊ូមតិផ្លូវច្បាប់។ ក្រោមយន្តការនេះ យើងអាចជំរុញឲ្យអាជ្ញាធរតាមបណ្តាខេត្តនានាចាប់ផ្តើមគិតគូរដាក់ចេញវិធានការ បញ្ឈប់អាជីវកម្ម និងការបរិភោគសាច់សត្វឆ្កែ។ ជាការពិតហើយ រាល់បំណងឈានទៅកែប្រែបញ្ហាសង្គមណាមួយ វាអាចសម្រេចបានផ្លែផ្កាទៅរួចដរាបណា យើងអាចកៀងគរបានការគាំទ្រច្រើន និងសំឡេងរួមតែមួយ។ បន្ថែមពីនេះ វាជារឿងចាំបាច់ផងដែរ ដែលយើងត្រូវផ្តល់ការគាំទ្រណាមួយដល់ប្រជាពលរដ្ឋដែលធ្លាប់ប្រកបរបររកស៊ីលក់សាច់សត្វនេះដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាព។ រាល់ការផ្លាស់ប្តូរមុខរបរ អាចធ្វើទៅបានដរាបណាពួកគាត់ជាពលរដ្ឋអាចរក្សាប្រភពចំណូល និងធានាបានថា ជីវភាពរបស់ខ្លួននឹងអាចរីកចម្រើនឡើង។
ចុងក្រោយ គឺការប្រើប្រាស់សំឡេងរបស់យើងក្នុងនាមជាពលរដ្ឋនិយាយជំទាស់រាល់ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ក៏ដូចជាការសម្លាប់ និងបរិភោគសាច់សត្វទាំងនោះក្នុងរូបភាពណាក៏ដោយ។ ក្នុងន័យនេះ យើងម្នាក់ៗអាចដើរតួជាអ្នកនាំសារ និងជាអ្នកអប់រំដល់មិត្តភក្តិ បងប្អូន អ្នកជិតខាង ឬអ្នកភូមិផងរបងជាមួយឲ្យបានដឹង ក៏ដូចជាយល់ពីភាពអវិជ្ជមាននៃការបរិភោគសាច់សត្វទាំងនោះ។ សកម្មភាពរបស់យើង នឹងអាចដាស់តឿនឲ្យពួកគេពិចារណាឡើងវិញពីទង្វើមិនគប្បីទាក់ទិននឹងសីលធម៌សង្គម រួមជាមួយហានិភ័យដែលកើតចេញពីទង្វើរបស់ខ្លួនដែរ។
តាមពិតទៅ នៅក្នុងសង្គមយើង ការបរិភោគសាច់សត្វឆ្កែក្តី ឆ្មាក្តី ឬសត្វព្រៃដទៃទៀតក្តី ភាគច្រើនមិនមែនកើតចេញពីភាពខ្វះខាត អត់ឃ្លាន និងក្រីក្រឡើយ តែវាផ្តើមចេញពីទម្លាប់របស់មនុស្សមួយចំនួន ខ្លះមានធនធាន ខ្លះមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ ខណៈខ្លះមានតំណែងខ្ពង់ខ្ពស់ទៅទៀត។ ខ្លះមានជំនឿមិនសមហេតុផលថាសាច់សាច់ទាំងនោះមានអត្ថប្រយោជន៍វេជ្ជសាស្ត្រ ជួយព្យាបាលជំងឺ ហើយខ្លះទៀតចង់ភ្លក់រសជាតិសត្វទាំងនោះដើម្បីការកម្សាន្តរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំយល់ថា ការបន្តសមគំនិតក្នុងនាមជាអតិថិជនដែលជាដើមហេតុនៃការបំផ្លាញជីវិតសត្វ ព្រោះតែចំណង់ និងការសប្បាយផ្ទាល់ខ្លួននេះពុំគួរកើតមានបន្តទៀតទេ។ ខ្ញុំនឹងបន្តនិយាយពីបញ្ហានេះ អ្នកកំពុងអានក៏អាចចាប់ផ្តើមនិយាយដូចគ្នា ហើយយើងទាំងអស់គ្នាបន្តធ្វើសកម្មភាពទាំងនេះដើម្បីធានាថា ការបរិភោគ និងជំនួញសាច់សត្វឆ្កែ សត្វឆ្មា និងសត្វព្រៃទូទៅនឹងលែងមានទៀតពេលខាងមុខ។ ការកែប្រែបញ្ហាសង្គមចាប់ផ្តើមចេញពីយើង។ ដូច្នេះសូមចូលរួមគ្នាដើម្បីភាពល្អប្រសើរនៃសង្គមទាំងមូល៕